خلاصه ماشینی:
"ازاینرو نامبیماریها و روشهای معالجه امراض در معابد و پرستشگاهها نگهداری میشد،روی همرفته کاهنان و جادوگران و پزشکان در طب و دوا و درمان شرکت داشتند،با ظهور کسانیمثل علی بن ربن طبری،ابو محمد زکریای رازی،ابو علی سینا،اهوازی،سید اسماعیلجرجانی و امثال اینها شیوه درمان آسمانی به زمین آمد؛طب و داروسازی تغییر کرد و ازدوره صفویه به بعد صاحب اعتباری گردید،کتابهای زیادی در این زمینه نوشته شد و تادوره قاجاریه اغلب طبیبان و عطاریها اندامهای مختلف گیاهی را به عنوان دارو توسطحکیمباشیها تجویز میکردند و عطاریها نقش داروسازی را داشتند و این شیوهدوافروشی و داروسازی تا عصر ناصری ادامه داشت ولی با تشکیل دار الفنون متحول شدهو سیمای فرنگی به خود گرفت؛پژوهش حاضر با استفاه از روش توصیفی-تحلیلی و باتکیه بر منابع تاریخنگاری و غیر تاریخنگاری به بررسی و تبیین طب قدیم و عطاریهایدوره قاجار پیش از تشیکل دار الفنون و پس از آن پرداخته است؛تجزیه و تحلیلهای انجامشده نشان میدهد که مدرسه دار الفنون بدون شک منشأ تحول فکری،علمی،ادبی،علمپزشکی و داروسازی در ایران گردید و آن را باید پایۀ تمام تعلمات عالیه در ایران ووسیلۀ قاطع برای پراکندن علوم و اطلاعات جدید در دهههای پایانی دوره قاجاریه و اوایلدورۀ مشروطیت و پهلوی دانست.
3 از نخستین داروسازان ایرانی که به تقلید از استادان خود اقدام به داروسازی کرد میرزامحمد کاظم محلاتی بود که وی در سال 1250 ه ق1834/ م در محلات تهران بدنیا آمد دورهاول دار الفنون را در رشتۀ علوم طبیعی و دواسازی و درس فرانسه در اوایل سال 1275 ه ق/1858 م به اتمام رسانده و رهسپار فرانسه شده در رشته علوم طبیعی که عبارت از شیمی،فیزیک،گیاهشناسی،جانورشناسی و غیره بود مشغول گردید و این دوره را با موفقیت به پایانرساند و سپس به ایران برگشت و به جای معلم خود فوکتی منصوب شد و داروسازی جدید(1)-قریب،بهداد."