چکیده:
جهانیشدن، با مفاهیمی چون فشردگی جهان، وابستگی بخشهای گوناگون جهان، ادغام، همگونسازی و گسترش تأثیرگذاری و تأثیرپذیری و... همراه است. همچنین آن را زمینهساز شکلگیری سیاست فرابینالملل دانستهاند.باید گفت درباره آثار این پدیده، بر روی جنبههای گوناگون زندگی بشر، از جمله دین، بحثهای فراوانی شده است. در این مقاله، مبحث مشترک تمامی ادیان، یعنی موعودگرایی را دریچۀ ورود به عرصۀ جهانیشدن قرار دادهایم. این موضوع که راهبردمحوری در حوزه دیپلماسی است، از وجوه گوناگون بررسی شده است.
خلاصه ماشینی:
"روشهایی که در قرون گذشته بر اساس حاکمیت مکتبهای بشری یا حتی استفاده ابزاری از ادیان الهی، امکان برقراری آنان به وجود نیامده و در نتیجه، وضعیت نظام بینالملل، همواره سرشار از منازعات، موازنه وحشت یا ترس و حداکثر، همکاری، آن هم به نفع قدرتهای بزرگ بوده است و نه تلاش برای سوق دادن نظام بینالملل در جهت برقراری همگرایی کشورها و ایجاد شرایطی عادلانه.
موعودگرایی، دریچه ورود به عرصه جهانیشدن مقوله موعودگرایی که تقریبا میتوان گفت در تمامی ادیان و همینطور در تمدنهای کهن نیز به چشم میخورد، به عنوان انگارهای مذهبی و ابرملی، به شدت انگیزه و رسالت جهانیشدن را دارد و به عنوان یک حقیقت مشترک بینالادیانی در میان همه ادیان بشری، از ادیان توحیدی گرفته تا ادیان غیر توحیدی، به دلیل وجود مفاهیمی مشترک نظیر «نجات» از قابلیت ایجاد تعاملی مناسب در میان تمام جوامع نیز بهرهمند است.
از آنجایی که انتظار و فرهنگ مهدویت به عنوان مهمترین ویژگی شیعه، همواره موجب تحرک، نظارت بر اوضاع و اعتراض در صورت عدم تطابق اوضاع با آموزههای مهدویت توسط شیعیان، به شمار میآمده، پس نهادینه کردن این مقوله در دستگاه دیپلماسی کشور و بهره بردن از کارکردهای آن در دوران غیبت، نهتنها فرصتی برای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، بلکه به دلیل پویایی آن، مهمترین وظیفه مجریان دیپلماسی کشورمان محسوب میشود."