چکیده:
با شناخت نوع آسیب در هر رشته ورزشی می توان زمینة لازم برای ارائة پیشنهادات مؤثر به مربیان و ورزشکاران جهت اصلاح تکنیک های آسیب رسان و مضر، رعایت اصول علمی تمرینات و درمان مناسب را فراهم نمود. هدف از انجام این تحقیق، ارتباط آسیب های عملکردی با ساختار اندام فوقانی در والیبالیست های سوپر لیگ کشور با تاکید بر طبقه بندی، نوع، درجه و پتانسیل بروز آسیب های عملکردی اندام فوقانی بود. 107 ورزشکار لیگ برتر والیبال (47 زن، 60 مرد) به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. پرسشنامة اطلاعات فردی، پرسشنامه بومی سازی شده و طبقه بندی شده DASH و پرسشنامة شناسایی آسیب ساختاری اندام فوقانی به عنوان ابزار اندازه گیری تحقیق، مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تی تست مستقل (برای مقایسة آسیب های عملکردی والیبالیست ها ی مرد و زن) و ضریب همبستگی پیرسون (برای تعیین ارتباط بین آسیب های عملکردی و ساختاری) در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نوع آسیب های عملکردی اندام فوقانی والیبالیست های نخبه، (I) ، محدودیت حرکتی (A ، محدودیت در زندگی روزمره (P) ، محدودیت حرکتی و محدودیت در زندگی روزمره (AP) طبقه بندی شد. درجه آسیب های عملکردی AP ، P، I و A در والیبالیست ها به ترتیب 7/47 ، 7/19، 8/24، 8/17 درصد و پتانسیل بروز آسیب های عملکردی AP، P، I و A در والیبالیست ها به ترتیب 6/36 ، 9/26 ، 5/20 و 9/29 درصد بود. بین آسیب های عملکردی AP، P، I و A در مردان و زنان تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0 P>). درحالی که با افزایش بروز آسیب های مفصلی، آسیب های عملکردی AP، P، I و A در والیبالیست های مرد بیشتر بروز یافت (05/0 P?). ضمن اینکه بین آسیب های تاندونی و آسیب های عملکردی AP، P، I و A در والیبالیست ها رابطه معنی داری مشاهده نشد (05/0 P>) با افزایش بروز آسیب های استخوانی، آسیب های عملکردی AP و A در والیبالیست های مرد و زن بیشتر بروز یافت (05/0 P?). با توجه به یافته های تحقیق آسیب های عملکردی اندام فوقانی به چهار گروه AP، P، I و A طبقه بندی شد، بیشترین نوع آسیب عملکردی و پتانسیل بروز آسیب عملکردی در والیبالیست ها آسیب عملکردی AP بود. با افزایش بروز آسیب مفصلی، آسیب های عملکردی AP، P، I و A در مردان والیبالیست و با افزایش آسیب های استخوانی آسیب های عملکردی AP و A در والیبالیست های مرد وزن بیشتر بروز پیدا کرد.
خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) بحث و نتیجهگیری هدف از انجام این تحقیق تعیین رابطۀ آسیبهای عملکردی و ساختار اندام فوقانی در والیبالیستهای سوپرلیگ کشور با تاکید بر طبقهبندی،نوع،درجه و پتانسیل بروز آسیبهای عملکردی اندام فوقانی بود.
بیشترین درجه آسیب عملکردی اندام فوقانی در والیبالیستها،(1)- noskciD &%00310YZTG003G% آسیب عملکردی PA بود و با توجه به اینکه فراوانی درصد،گزینه کمی مشکل در پرسشنامه را به عنوانپتانسیل بروز آسیب در تحقیق حاضر در نظر گرفته شد،بیشترین پتانسیل بروز آسیب عملکردی در والیبالیستها،آسیب عملکردی PA گزارش شد،درحالیکه بین آسیبهای عملکردی PA،P،I و A در زنان و مردانتفاوت معنیداری مشاهده نشد (0/05>P) .
یافتههای تحقیق نشانداد با افزایش بروز آسیبهای مفصلی،آسیبهای عملکردی نوع PA،P،I و A در والیبالیستهای مرد بیشتربروز میکند که نتایج این تحقیق با تحقیقات رجبی(1386)،پورحیدر شیرازی(1379)،بنکا1(3007)کهشایعترین آسیب را آسیبهای مفصلی عنوان کردند،همخوانی دارد و با تحقیقات جلالی(1374)،رمضانی(1372)،آگل2(2007)که شایعترین آسیب را آسیبهای تاندونی-عضلانی مطرح کردند ناهمخوانی دارد.
نتایج تحقیق بین آسیبهای تاندونی و آسیبهای عملکردی در والیبالیستهای مرد وزن ارتباط معنیداری را نشان نداد (0/05>P) ،که با نتایج مطالعه نجاتی(1385)،شهیدی(1376)،آگل(2007)که مشکلات تاندونی را شایعترین آسیبهای ساختاری عنوان نمودند ناهمخوانی داشت که علت آنمیتواند نوع رشته ورزشی آزمودنیها باشد.
با تحقیقات سلطانی(1377)،رجبی(1386)،مالیو3(2008)که آسیبهای مفصلی-تاندونی را شایع گزارش کردند ناهمخوانی داشت کهعلت آن را میتوان به نوع آسیب عملکردی و اندام مورد بررسی و سطح ورزشی ورزشکاران و رشته ورزشیآزمودنیها مرتبط دانست.
نتیجهگیری نهایی با توجه به یافتههای تحقیق میتوان گفت که آسیبهای عملکردی اندام فوقانی به چهار گروه PA،P،I و A طبقهبندی میشود که بیشترین نوع آسیب عملکردی و پتانسیل بروز آسیب عملکردی در والیبالیستها(1)- akeneB (2)- legA (3)- uoillaM آسیب عملکردی PA میباشد."