چکیده:
خانواده به عنوان یک محیط طبیعی تربیت، ابعاد مختلف رشد کودک را تحت تاثیر و پایه-گذار سعادت فردی و اجتماعی است. علی رغم نقش خانواده در تربیت، در حوزه تربیت رسمی و عمومی این نقش با چالش هایی رو بروست. هدف تحقیق بررسی این موضوع است که آیا حکومت اسلامی که متولی تربیت رسمی و عمومی است به تداوم نقش تربیتی خانواده در دوره-های مختلف تربیت رسمی و عمومی معتقد است؛ اگر پاسخ مثبت است پیش نیاز این ایفای نقش یا مشارکت چیست؟ حد و حدود و دستاوردهای آن کدام است؟ این پژوهش از نوع کیفی است. داده های اسنادی با استفاده از روش تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بررسیها درحوزه دین و علم حاکی است که هم حکومت اسلامی و هم صاحبنظران حوزه های علمی از جمله روانشناسان و جامعه شناسان و روانشناسان اجتماعی، تداوم نقش تربیتی خانواده را در نظام تربیت رسمی و عمومی مطرح و ضروری دانسته اند. هر دو حوزه، پیش نیاز این تداوم نقش را «اعتماد» و حد و حدود آن را «مشارکت در سیاستگذاری» و «اجرا» و دستاوردهای آن را « کنترل سلطه نامحدود دولت بر نظام تربیت رسمی و عمومی»، «پاسخگو نمودن نظام تربیت رسمی و عمومی نسبت به عملکرد خود»، «تقویت حس مالکیت در خانواده ها »، «مضاعف شدن توانمندی خانواده» نام برده اند.
خلاصه ماشینی:
"بررسی دیدگاههای مختلف در زمینه تداوم نقش تربیتی(مشارکت) خانواده در نظام تربیت رسمی و عمومی بررسی آیات قرآن کریم و همینطور روایات معصومین(ع)حاکی است که، خانواده به طور مستقیم مورد خطاب قرار گرفته است که باید در بارگاه الهی نسبت به تکالیف تربیتی خود در تمام مراحل زندگی پاسخگو باشند.
به رغم تأکید ادبیات این حوزه(مشارکت)،قوانین حقوقی اسلام و قوانین حقوق بین المللی و همینطور قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی بند هشتم از اصل سوم مبنی بر مشارکت عوامل ذی نفوذ از جمله خانوادهها در تمام فرایند تعلیم و تربیت از سیاستگذاری تا اجرا،متأسفانه یافتههای پژوهشی چه در خارج و چه در داخل از عکس این دیدگاه حمایت میکنند و نشان دادهاند که موانعی تداوم نقش تربیتی (مشارکت)خانوادهها را در نظام تربیت رسمی و عمومی تهدید میکند.
ایفای نقش اجتماعی تجلی اراده انسانها به منظور تعلق به جمع و یکپارچگی و یگانگی با آنها است(ساروخانی،1368)افزایش بهرهوری،تحقق بالندگی و مردمسالاری،از بین بردن حاشیهنشینی،علاوه بر این کاهش روحیه تمرد،سرکشی،بیاعتمادی،&%01216TTPG012G% بیاعتنایی،بیمسئولیتی،تکروی،خودباختگی،کاهش تهدیدهای ناشی از عدم درگیری یا بیتوجهی و کمتوجهی به عوامل ذی حق در تصمیمگیری از دیگر دستاوردهای مشارکت فعال خانوادهها در نظام تربیت رسمی و عمومی است."