چکیده:
مقاله حاضر درصدد بررسی تطبیقی میانگین شاخص تنبلی در ایران و 55 کشور جهان، این سوال اساسی را دنبال می کند که آیا ایرانیان از دیگر کشورهای جهان تنبل ترند؟ به همین منظور شاخص تنبلی ساخته شد تا میانگین این شاخص بین ایران و دیگر کشور ها مورد ارزیابی و مقایسه قرار گیرد. این پژوهش در مقام آزمون مدعا و بررسی فرضیات تحقیق، از روش تطبیقی کمی استفاده نموده است و بر مبنای تحلیل ثانویه مجموعه داده های کمی در سطح جهان، بین سال های 2005-2006، میانگین تنبلی در ایران را با دیگر کشورهای جهان مورد تحلیل قرار داده است. نتایج نشان می دهند که بر اساس شاخص ساخته شده در این تحقیق میزان تنبلی ایرانیان از متوسط جهانی بیشتر است و تنها کشورهای عربی بیش از ایرانیان دچار تنبلی اند و رتبه اول تنبلی در جهان را دارند. در انتها نیز تلاش شده تا برخی راهکارهای فردی و جمعی تنبلی نیز بیان شود
The present paper focuses on a comparative study of index of laziness in Iran and 55 other countries. The main question of the present paper is: Are the Iranians lazier than the people of other countries? Hence the index of laziness was defined to compare its mean with those of other countries. Comparative quantitative method has been used to test the hypotheses. The mean of laziness in Iran has been analyzed in comparison with those of other countries on the basis of secondary analysis of the quantitative data related to 2005-2006 on world level. The findings of the present paper indicate that on the basis of the proposed index، the degree of laziness in Iran is more than the world laziness mean. The Arab countries are lazier than Iran and are first in this regard. Some individual and collective ways of laziness have also been explained.
خلاصه ماشینی:
"yrorhT seciohC lanoitaR o} &%01220FBRG012G% عمومی او درباره نظامهای اجتماعی تلاش وی برای حل این مسئله جامعهشناسی است که تبیین پدیده اجتماعی با توجه به خود افراد و نه دیگر شیوههای موجود میباشد.
روش تحقیق این مقاله در مقام آزمون این مدعا که«ایرانیان افرادی تنبلاند»(در مقایسه با کشورهای دیگر)از«روش تطبیقی کمی»{o1o}یا«تحلیل بین کشوری»{o2o}برای سنجش دادههای موجود درباره شاخص تنبلی اجتماعی استفاده کرده است.
اما دادههای پیمایش تنبلی در ایران(جوادی یگانه،1389)نشان میدهد که میانگین میزان&%01222FBRG012G% تنبلی در تهران در دامنهای از 0 تا 100(حداکثر تنبلی)47/5 است که(فارغ از مقایسه آن با دیگر کشورها)میزان بالایی است و در کنار مقایسه میزان تنبلی ایران با سایر کشورهای جهان، این نگرانی تشدید میشود و در مجموع حساسیت ایجاد شده در سالهای اخیر درباره میزان تنبلی،حساسیت به جایی است.
در کنار این تبیین،باید توجه کرد که عطف توجه زیاد به یک مسئله برای تغییر در آن (همانگونه که در رشد علمی مشهود است)اگر نهادسازی نشود و به رویه تبدیل نشود،چندان قابل اتکا نیست و شاید خود نشانه از واکنش عاطفی به تنبلی باشد،چنانچه برخی از محققان و مشاهدهگران جامعه ایران نیز آن را دیدهاند{o1o}.
با توجه به تذکر دورکیم درباره نقش هماهنگکنندگی در بقای سیستم و کاهش تنبلی افراد،مسئله مهم در این باب آن است که سازمانهای برنامهریز فراوانی در حوزه فرهنگی و اجتماعی وجود دارند که عملکرد داخلی آنها و نیز عملکرد آنها با سایر دستگاهها با هم سازگاری ندارد و همین ناسازگاری باعث آن میشود تا سیستم با کندی عملکرد روبرو شود."