خلاصه ماشینی:
"نل برنستین(2000)در مطالعهای تحت عنوان«کودکان همراه والدین پشت میلهها در کیفر زندان سهیممیشوند»نتایج زیر را به دست میدهد: علیرغم افزایش تعداد زندانی در زندانها و بازداشتگاههای آمریکا در یک دهه گذشته هنوز نسبت زنان زندانیکمتر از مردان است بهطوری که حدود 8 درصد از جمعیت زندانیان را در ایالتمتحده تشکیل میدهد.
یکی ازواقعیتهای تلخ این است که اغلب زنان مجرم صاحب فرزندبوده و مادر هستند و زندانی شدن مادران مشکلات عدیدهای را برای فرزندان فراهم میکند.
کودک برای رشد روانی-اجتماعی مطلوب نیازمندتوجه و مراقب و تعامل مناسب از طرف اطرافیان بویژهوالدین است و کودکان زندانی شده به همراه مادرنشاننیز از ا ین قاعده مستثنی نیستند.
مشخص گردید 64 درصد از مادران از عملکرد مددکارزندان در ایجاد آرامش روحی کودکشان راضی نبودهاند و24 درصد از عملکرد مددکار در این رابطه رضایت داشتهاند،به عبارت دیگر اغلب مادران از حضور مددکار زندان در ایجادآرامش روحی کودک رضایت نداشتهاند.
*در کل طبق مطالعهایکه صورت گرفته است نتایجنشان میدهد که مادران از اینکه کودکشان در زندان درکنار خودشان میباشد احساس رضایت دارند ولی در عینحال از اینکه فرزندشان در محیط زندان و در کنار افراد مجرمدر حال رشد میباشند رضایت ندارند و از نظر اکثر آنهارشد جسمانی و روانی کودکانشان مثل سایر کودکانی که دربیرون از محیط زندان در حال رشد میباشند،نیست و از نظر اغلب آنان خدمات مددکاریخاص کودکانشان که در رشد جسمی و روانیشان موثرباشد به حد کافی نبوده است.
کودک برای رشد روانی-اجتماعی مطلوب نیازمند توجهو مراقب و تعامل مناسب از طرف اطرافیان بویژه والدین استو کودکان زندانی شده به همراه مادرانشان نیز از این قاعدهمستثنی نیستند."