چکیده:
بنیاسرائیل با فرمان خداوند و با راهنمایی حضرت موسی( از مصر خارج شده و در نزدیکی مرزهای سرزمین موعود (بیتالمقدس) اردو میزنند. آنان با آگاهی از نیرومندی ساکنان بیتالمقدس، فرمان صریح خداوند برای ورود به آن سرزمین و نبرد با ساکنان آنجا را زیر پا میگذارند. خداوند به کیفر این مخالفت، آنها را به مدت چهل سال از ورود به سرزمین آمال و آرزوهایشان محروم میسازد. بنیاسرائیل این مدت را در تلاشی ناموفق برای ورود به بیتالمقدس در بیابانهای اطراف (وادی تیه)، سرگردان و با اقوام و ساکنان مناطق همجوار فلسطین درگیر میشوند. در این مدت، حوادث زیادی برای آنان رخ میدهد. در این نوشتار، دیدگاههای مختلف مفسران درباره چگونگی عینیت یافتن تحریم الاهی و تحلیل چرایی آن و نیز حوادث پیشآمد در وادی تیه، با تأکید بر مشترکات موجود میان گزارش عهد عتیق، قرآن کریم و آراء و نظرات مفسران بررسی شده است.
On God''s command and under Musa''s guidance، Israelites left Egypt and camped under near the borders of the Promised Land (Jerusalem). Knowing the strength of inhabitants in Jerusalem، they violated God''s command to enter this land and fight with its settlers. As a punishment for this disobedience، God deprived them of entering into their most favored and desired land for forty years، during which Israelites، in failed attempts to enter the Jerusalem، wandered in the surrounding deserts ( the Oasis of Et – Tih) and involved in fights with tribes and settlers neighboring with Palestine. They witnessed many events during this period.
The present paper investigates the commentators'' different viewpoints on the way in which Divine Sanction materialized، and then analyzes its cause، and finally discusses the events occurred in the Valley of Et – Tih، with the emphasis on the common features of the story of the Old Testament، the story of the Glorious Quran، and commentators'' views and opinions.
خلاصه ماشینی:
"38 تکوینی یا تشریعی بودن تحریم قرآن کریم دربارة مسائلی چون تشریعی یا تکوینی بودن تحریم ورود به سرزمین مقدس، چگونگی اعمال تحریم تکوینی و عدم امکان برون رفت از بیابان، مسافت طی شده در طول چهل سال و حوادث رخ داده در آن، گزارش صریحی به دست نداده است؛ اما مفسران به موارد یادشده پرداختهاند که دیدگاه آنان، گاه متفاوت و گاهی نیز هماهنگ با ظاهر آیات است.
قرآن فقط به سرگردانی چهل سالة آنان اشاره میکند؛ به ویژه اینکه ورود به سرزمین مقدس و شناسایی آن از سوی فرستادگان موسی( و در نتیجه آگاهی بنیاسرائیل از شرایط ساکنان آن، از آیات قرآن قابل برداشت است (مائده: 22 ـ 24)؛ از اینرو به نظر میرسد سرگردانی قوم و عدم راهیابی آنان به سرزمین مقدس، به سبب ممانعت اقوام ساکن در سرزمینهای مرزی فلسطین بوده و تحریم تکوینی خداوند به این شکل عینیت یافته است.
هرچند بیان و دلالت صریحی در آیات قرآن، مبنی بر وقوع آنها در دوران تیه وجود ندارد (بقره: 57 و 60؛ اعراف: 160؛ طه: 80)؛ اما بر اساس گزارش تورات، سیاق و ظاهر آیات مربوط، تصریح شمار چشمگیری از مفسران نامدار شیعه و سنی و پارهای قراین دیگر، حوادث و معجزات یادشده در دوران سرگردانی بنیاسرائیل در وادی تیه روی داده است؛ به ویژه آنکه مدت زمانی که بنیاسرائیل پس از خروج و پیش از دچار آمدن به تیه در بیابان سپری کردند، در مقایسه با دوران 40 ساله تیه بسیار اندک و ناچیز بوده است.
محمدبن جریر الطبری، جامعالبیان، مج 1، ج 1، ص 441 ـ 442؛ فضلبن حسن طبرسی، مجمع البیان، ج 1، ص 238 ـ 239؛ محمد بن عمر فخر رازی، همان، ج 3، ص 98 ـ 99 قس: الکتاب المقدس، اعداد 11: 4 ـ 15، 31 ـ 33."