چکیده:
از مهم ترین مباحثی که در عصر غیبت در محافل علمی فقها مطرح شده، موضوع اجرا و یا تعطیل حدود شرعی در عصر غیبت امام معصوم (ع) است؛ تا آنجا که اظهار نظرهای کاملا متفاوتی در این موضوع ارایه شده است. در یک تقسیم بندی کلی، می توان این نظرات را به سه دسته تقسیم کرد: مشهور فقهای امامیه قایل به جواز اقامه حدود، گروهی قایل به تعطیل آن و برخی در حکم دادن توقف کرده اند. بر اساس نتیجه ای که از بررسی این نظرات به دست آمده، می توان چنین اظهار کرد که حکم اولی در این موضوع، جواز اقامه حدود است که در عصر غیبت، توسط فقیه جامع شرایط افتا، اجرا می گردد؛ اما اگر اقامه برخی حدود با کیفیت ویژه آن در برهه ای از زمان موجب تنفر افکار عمومی از اسلام و در نتیجه تضعیف اساس دین گردد.
One of the most important issues in the occultation age that has been discussed by Islamic jurists is whether the implementation of Hudod punishment is allowed during the occultation age of infallible Imam or not. The jurists have different opinions about this issue that we could generally categorize such opinions into three groups. the majority of jurists believe in the permissibility of performance of punishments; some believe in impossibility; and some others refrain from expressly saying yes or no. As a conclusion that is reached by examining these opinions، it can be declared that as a principle the implementation Hudod is permitted if they are enforced by a fully qualified jurist during the occultation age of infallible Imam. But if the performance of some punishments in certain circumstances would cause some hate among public opinions about Islam and its rules، and consequently would result in the weakness of religion basis
خلاصه ماشینی:
براساس نتیجهای که از بررسی این نظریات به دست آمده، میتوان چنین اظهار کرد که حکم اولی در این موضوع،جواز اقامۀ حدود است که در عصر غیبت، توسط فقیه جامع شرایط افتا،اجرا میگردد؛اما اگر اقامۀ برخی حود با کیفیت ویژۀ آن در برههای از زمان موجب تنفر افکار عمومی از اسلام و در نتیجه تضعیف اساس دین گردد،باید اقمه آن حد را تا زمان توجیه افکار عمومی نسبت به ارجای حدود شرعی و علت وضع آن،موقتا تعطیل کرد.
اما سؤال مهمی که در اینجا مطرح میشود، این است که در عصر غیبت امام معصوم منظور از«من إلیه الحکم»چه کسی است؟به عبارت دیگر،وظیفه اجرای احکام الهی(از جمله حدود شرعی)در زمان غیبت امام معصوم بر عهدۀ چه کسی است؟بهطور مختصر،میتوان گفت؛از نظر قایلین به جواز اقامه حدود،این وظیفه در عصر غیبت بر عهدۀ فقیه جامع شرایط افتا،واگذار شده است.
به دو دلیل نمیتوان از ظاهر کلام ابن زهره و ابن ادریس اختصاص اجرا حدود به امام معصوم را استنباط کرد: 1-از نظر این فقها،اجرای حدود،وظیفه امام معصوم و یا کسی است که از طرف او اذن دارد و همان طور که قبلا ثابت شد،در زمان غیبت،فقهای جامع شرایط،نایبان عام ائمه معصومین(ع)و مأذون در اجرای احکام الهی محسوب میشوند.
تا اینجا،روشن گردید که حکم اولی در موضوع مورد بحث،جواز اجرای اقامه حدود در زمان غیبت است که توسط فقیه جامع شرایط اجرا میشود،اما به نظر میرسد،اگر اقامه برخی حدود با کیفیت ویژۀ آن در برههای از زمان موجب تنفر افکار عمومی از اسلام و در نتیجه تضعیف اساس دین گردد،حاکم مسلمین موظف است که اقامه آن حد را تا زمان توجیه افکار عمومی نسبت به مقررات و حدود اسلامی و علت وضع آن،هرچند بهطور موقت-تعطیل نماید.