خلاصه ماشینی:
"فضل الله تمثیلیشبیه تمثیل مولانا دربارۀ قصه که آن را چون پیمانه میداند-مطرحمیکند و میگوید:«عناصر گفتمان قرآنی نمونههایی از ایدۀ کلی را بازگومیکند و با اینکه آیات قرآن در مناسبتهای خاص نازل شده است،اماخصوصیتشان به شخص با زمان یا مکان خاص منحصر نمیشود،بلکه عناصر پویای نهفته در آنها از تمام این خصوصیات فراتر میرود؛برای مثال وقتی مسئله«افک»را مطالعه میکنیم که مشکل پیامبرصلی الله علیه و آله را پس از متهم شدن یکی از زنانش به ارتباط نامشروع از سوی برخیبیان میکند،میبینیم مسئله،به شخص پیامبر و خانواده و همسرشمرتبط است؛اما قرآن از افک(تهمت)و متهم کردن زنان پاکدامن سخنمیگوید؛بنابراین از حد مسئلهای خاص فراتر میرود و آن را به عنواننمونهای از سخن غیر مسئولانه که هر کسی ممکن است بدون دلیل{o(8)ص 57.
{o31o} وی در ادامه به نمونههایی از برخوردهای نامناسب با مصلحاناشاره میکند تا نشان دهد برخورد تکفیریای که با فرزند امام(سید مصطفی)شد،نخستین رفتار از این دست نبوده است:«درحوزههای علمیه،رفتارهای نامناسبی با برخی مجتهدان بزرگ کهفتاوایی مخالف با جریان عام صادر کردهاند،انجام شده است؛مانند سید محسن امین که فتوا به حرمت قمهزنی و زنجیرزنی شدیددر عزای امام حسین علیه السلام داد و خواهان اصلاح منبر حسینی و پرهیز ازروایات و احادیث غیر صحیح شد و برای اینها ادله شرعی هم داشت،اما هوچیگران در نجف و لبنان و دیگر مناطق جهان شیعه،او را هوکردند؛زیرا فتاوای او با سنت مألوف و معمول مردم در زمینۀ تعظیمشعائر الهی که همه شیوههای رایج را توجه میکند،مخالف بود."