چکیده:
از دیدگاه نظریهپردازان روابط بینالملل و از جمله کارکردگرایان و منطقه گرایان ، ایجاد و توسعه همکاریها و برقراری روابط اقتصادی، تجاری و حمل و نقل، از روشهای مناسب برای ایجاد همگرایی در مناسبات بینالمللی و تعمیق دوستی و ایجاد صلح و ثبات بهویژه در میان کشورهای یک منطقه است. با توجه به این مطلب، نویسنده این مقاله بر این باور است که شکلگیری ایده احداث خط لوله صلح 4 (ایران- پاکستان- هند) با موقعیت ژئواکونومیک ایران، همخوانی داشته و تحقق این ایده را باید اقدامی استراتژیک و گامی مثبت در راه تأمین منافع ملی و امنیت ملی هر سه کشور ارزیابی کرد. در این ارتباط، این مقاله به بررسی روشها و مسایل گوناگون مربوط به صادرات گاز ایران و از جمله: خط لوله صلح و گاز فشرده مایع پرداخته و فرصتها وچالشهای پیش روی ایران را در این زمینه مورد بررسی قرار داده است و ملاحظات مربوط به امنیت انرژی را در این خصوص یادآور میشود.
From the perspective of theorists of international relations including functionalists and regionalists، establishment of cooperation and economic، commercial and transportation relations is among the suitable methods for fostering integration in international relations and deepening friendship، peace and stability particularly among regional countries. Considering this fact، the authors believe that the rise of the idea of constructing a peace pipeline (Iran-Pakistan-India) conforms to Iran's geo-economic situation; hence the realization of this idea has to be viewed as a strategic move and positive step towards securing national interests and national security of the three nations involved. In this respect، this paper examines various issues related to Iran's gas exports including the peace pipelines and liquidated natural gas (LNG)، and assesses chances and challenges ahead of Iran in this regard، reviewing considerations on energy security.
خلاصه ماشینی:
چراکه این موقعیت ممتاز ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی، به نوبه خود میتواند ایران Geo-Political & Geo-Economic Situation The Strategic Energy Ellipse The New Structure of International Political Economy را به یکی از قطبهای قدرت منطقه ای و نیز جهانی در عرصه تولید و نیز انتقال انرژی تبدیل کند(Matutinovic, 2009; Omonbude, 2007, pp.
همچنین این پروژه استقرار صلح میان دو کشور را تحکیم میبخشد و زمینههای برخورد این قدرتهای نوظهور هستهای را بهشدت کاهش خواهد داد؛ - اجرای این پروژه، منابع تأمین انرژی این کشورها را تنوع بخشیده و قیمت مناسبی را برای تأمین انرژی در دراز مدت در اختیار آنها قرار میدهد؛ مردم هند بهرهگیری از ذخایر انبوه نفت وگاز ایران را برای برطرف کردن نیازمندیهای بلند مدت خود به انرژی، ضروری میدانند.
پاکستان نیز، با کمبود روزافزون انرژی روبه رو است و امضای این قرارداد برای این کشور حیاتی است؛ انتقال گاز ایران به شبه قاره هند بهعنوان منبعی امن و مطمئن برای هند و پاکستان، فقط فایده اقتصادی ندارد بلکه میتواند راهبرد ایجاد صلح و افزایش امنیت در شبه قاره را تقویت کند(رحیمی، 1386، ص 208؛ ویسی،1385، صص 94-93).
حداقل در بلند مدت 14 میلیارد دلار در 30 سال برای پاکستان درآمد خواهد داشت(8 میلیارد دلار از حق ترانزیت، یک میلیارد دلار از مالیات، 5 میلیارد دلار از محل سرمایه گذاری)؛ - احداث این خط لوله، توسعه اقتصادی جنوب آسیا و برتری آسیا در امور اقتصادی جهان را تسریع خواهد بخشید؛ با توجه به نگرانیهای زیست محیطی و افزایش سرسامآور قیمتهای نفت در سطح جهان گسترش استفاده از گاز طبیعی برای کشورهای مصرف کننده، اقتصادیتر و منطقیتر خواهد بود؛ 2- ملاحظات پیش روی خط لوله صلح - خط لوله صلح، بهترین گزینه برای تأمین انرژی هند و پاکستان است؛ امّا تنها گزینه ممکن نیست.