چکیده:
همگرایی منطقهای یکی از الزامهای ورود مناطق مختلف به جریان جهانی شدن، بعد از فروپاشی اتحاد شوروی بوده است. منطقه اکو، بهخصوص کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز نیز از این امر مستثنی نبودهاند. با این حال، این منطقه با چالشهایی در زمینه همگرایی روبهرو است. در این نوشتار، سعی شده است تا با رویکردی تحلیلی_توصیفی، نقش نخبگان سیاسی منطقهای، بهعنوان یکی از اصلیترین عوامل تأثیرگذار بر کنش بازیگران منطقه، در بهرهبرداری از فرصتها و مقابله با چالشهای اکو بررسی شود. بنابراین با توجه به نظریه تصمیمگیری، به تجزیه و تحلیل نقش نخبگان سیاسی در فرایند همگرایی پرداخته میشود. سؤال اصلی این نوشتار این است که نخبگان سیاسی منطقهای چه نقشی در فرایند همگرایی منطقهای در اکو دارند؟ فرضیهای که بررسی شده است این است که با توجه به ساختار سیاسی کشورهای مورد مطالعه، نقش نخبگان در تصمیمگیریها در منطقه اکو، برجسته بوده است. در نتیجه تحول مثبت در دیدگاه نخبگان در مورد اکو، تأثیر مهمی در افزایش همگرایی اعضا و موفقیت اکو خواهد داشت.
Following collapse of the Soviet Union، regional integration has been regarded as one of the requirements that need to be met by various regions wishing to be a part of globalization process. The ECO region، particularly countries in Central Asia and the Caucasus are not an exception. Nevertheless، this region has been faced with some integration challenges. Employing an analytical-descriptive approach، this article attempts to study the role played by political-regional elites in taking opportunities and responding to the ECO challenges، as one of the most influential factors that has affected actions of regional players. Taking into account “decision-making theory”، the article analyses the role of political elites in regional integration. The main question of the article is “what role is played by regional-political elites in regional integration process within the ECO?” The article hypothesizes that in light of political structure of studied countries، the elites have had a significant role in the ECO decision-making process. In fact، positive perspective of elites on the ECO has had a great impact on convergence among members and the ECO’s success.
خلاصه ماشینی:
"24) با توجه به نقش مهم «اراده سیاسی» دولتهای ملی در کنش بازیگران، در عرصههای منطقهای و بینالمللی، و اهمیت نقش نخبگان سیاسی در کشورهای درحال توسعه در ایجاد و تداوم اراده سیاسی، در این نوشتار نقش نخبگان در روند همگرایی در چارچوب اکو بررسی شده است.
در این نوشتار، نویسندگان بر این نقطه تمرکز کردهاند که نخست، نخبگان کشورهای عضو اکو دارای چه ویژگیهایی هستند؟ دوم، تصمیمگیری آنها تحتتأثیر چه عواملی قرار دارد؟ و سوم، تصمیماتشان چه تأثیری در روند همگرایی و یا واگرایی اکو داشته است؟ همگرایی در اکو و نقش رهبران با توجه به ظرفیتهای مشترک متعدد اکو، این سازمان میتواند وارد دوره جدیدی از همکاری و اعتماد متقابل شود.
از آنجایی که ایران و ترکیه در سازمان اکو نقش و جایگاه مهمی دارند، بنابراین دیدگاه رهبران و نخبگان این دو کشور از دیگران مهمتر است و سیاستهای آنها تأثیر برجستهای روی دیگران خواهد داشت.
پس از حملات آمریکا به عراق و افغانستان و بدتر شدن روابط ایران و آمریکا، نقش منطقهای ترکیه بیشتر شد و ترکها حوزه نفوذ خود را تا آسیای جنوبی گسترش دادند و همچنین بهدنبال بهعهده گرفتن نقش میانجی بین اسرائیل و کشورهای مسلمان شدند(Hunter, 2010, p.
با توجه به استقرار دبیرخانه اکو در ایران، نخبگان ایرانی درپی ایفای نقشی پررنگ در سازمان هستند؛ اما این نگرش با برنامهریزی راهبردی و دیپلماسی فعال همراه نبوده است و از طرفی اعضا، ایران را بهعنوان یک رهبر در فرایند همگرایی نمیپذیرند."