چکیده:
پس از تکوین حکومت اسلامی و یا همراه تکوین حکومت اسلامی که با حضور پیامبر و به
رهبری ایشان صورت گرفت، آن حضرت علاوه بر وظیفه قانونگذاری، وظایف دیگر حکومتی از
جمله رهبری سیاسی جامعه را پس از خویش به حسب زمان و مکان بیان داشت و بارها به طور
شفاف و روشن حضرت علی (ع) را به عنوان ادامه دهنده خط نبوت که همان امامت و رهبری
جامعه بود معرفی فرمود. در این مقاله سعی شده است از طرق شیعه و اهل سنت ثابت شود
که رسول مکرم اسلام )ص( بارها پیروان علی(ع) را به عنوان شیعه معرفی نمود و در زمان
حیات آن حضرت همچنان که اسلام تکون یافت شیعه هم تحقق پیدا کرد؛ یعنی پیدایش شیعه
همزمان با پیدایش اسلام میباشد و این دو در واقع یک مسیر بودند.
خلاصه ماشینی:
"پیامبر اسلام )ص( پس از سالها تبلیغ و فعالیت و فداکاری برای گسترش توحید و ترویج شریعت آسمانی، دعوت حق را لبیک گفت، در حالی که در طول حیات خویش با تاکیداتی مکرر به مساله جانشینی و رهبری آینده جامعه، توجهی ویژه نشان داده بود و این کاری منطقی و طبیعی بود؛ زیرا چگونه ممکن است با وجود مدعیانی چون، مسلیمه، سجاح و دیگر متنبیان و نیز ناهماهنگی موجود، جانشین خود را مشخص نکند؟!
اما اگر شیعه را از لحاظ معنای دوم یعنی فرقه ممتازی که به حسب اصطلاح شیعه نامیده میشوند، مورد بررسی قرار دهیم، باید گفت ابتدای پیدایش تشیع بعد از شهادت رسول اکرم)ص( بوده است؛ زیرا از آن وقت بود که گروهی از بنی هاشم و یاران باوفای حضرت علی (ع) حاضر نشدند که با ابوبکر بیعت نمایند، از سایر مسلمانان جدا شده و از حضرت علی (ع) حمایت و پشتیبانی نمودند.
لیکن ناگفته نماند که شیعیان همیشه در یک حال نبودهاند؛ گاهی کم بودند و بعدا زیاد می شدند و گاهی زیاد بودند؛ اما به واسطه بعضی حوادث کمتر می شدند بعد از شهادت رسول مکرم اسلام )ص( طرفداران امامت حضرت علی (ع) چندان زیاد نبودند؛ اما رفتار خلفا سبب شد که روز به روز بر تعداد آنها افزوده میشد، مخصوصا در زمانی که عثمان به خلافت رسید به واسطه تبعیضات و حیف و میلهایی که در اموال عمومی به عمل میآورد، روز به روز از وجهه او کاسته و با همان نسبت به طرفداران و هواخواهان حضرت علی (ع) اضافه میشد و حادثه دلخراش کربلا و شهید شدن امام حسین و یارانش نیز در رشد و نمو تشیع آثار عمیقی داشته است."