چکیده:
این مقاله به گوشه هایی از آسیب هایی که دامنگیر کرامت و شخصیت انسانی انسان می
شود، پرداخته است و آنها را از دیدگاه امام علی (ع) مورد بحث و بررسی قرارداده
است. آسیب هایی از این دست: جهل زدگی و انحراف از فطرت انسانی، غفلت و فسادزدگی، بی
توجهی به نقض قانون و مقررات، روحیات ناپسند، ذلت پذیری در برابر دشمن، خیانت،
دوستان ناباب، عوامل زیست محیطی، از خود بیگانگی، باورهای غلط، آلودگی به صفات
ناپسند، رفتارهای نادرست، تنبیلی و تن پروری که هر کدام در به سقوط کشاندن انسان
نقش مؤثری دارند.
خلاصه ماشینی:
"در فرهنگ شیعی درباره امام حسین (ع)گفته شد: بزرگ فلسفه قتل شاه دین این است که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است امیرالمؤمنین (ع) با بیان مطلبی به این حقیقت اشاره دارد که بزرگ ترین آسیبی که به شخصیت و کرامت اجتماعی انسان می رسد از راه ذلت پذیری و سستی در برابر دشمنان است؛ لذا در زمانی که خبر تهاجم سپاهیان خون آشام معاویه به شهر انبار و قتل و غارت های آنان به کوفه رسید، امام (ع)مردم را به مقابله با دشمن فرا خواند؛ اما وقتی سستی و بی تفاوتی آنان نگاه کرد، فرمود: "کسی که جهاد را ناخوشایند دانسته و ترک کند، خدا لباس ذلت و خواری بر او می پوشاند و دچار بلا و مصیبت می شود و کوچک و ذلیل می گردد.
امام علی (ع) برای بیدار باش جوانان قدرتمند چنین می فرماید: "مگر انسان همان نطفه و خون نیم بندی نیست که خدا او را در تاریکی های رحم و غلاف های تو در تو پدید آورد، تا به صورت جنین در آمد؟ سپس کودکی شیرخوار شد، تا آن که بزرگ تر و بزرگ تر شد، به نوجوانی رسید، آن گاه خداوند دلی فراگیر، زبانی گویا و چشمی بینا به او عطا فرمود تا عبرت ها را درک کند و از بدی ها بپرهیزد؛ اما همین که به اعتدالی استوار )جوانی( رسید، گردنکشی آغاز کرد و روی از خدا گرداند و در بیراهه ها گام نهاد ]و این آغاز از خودبیگانگی او بود[ در هواپرستی غرق شد و برای دستیابی به لذت ها و هوس های دنیا تلاش فراوان کرد و سرمست دنیا گردید، به گونه ای که هیچ گاه نمی پنداشت به مصیبتی گرفتار آید و یا رویدادی ترس آور پدید آید" )همان، خطبه 83)."