چکیده:
نظر به اهمیت آموزشهای علمی _ کاربردی از جهات مختلف و افزایش تحصیل کردگان دبیرستانی و دانشگاهی، یکی از مهمترین مسائل دولت جمهوری اسلامی ایران در حال حاضر، مساله اشتغال، بویژه اشتغال تحصیل کردگان دبیرستانی و دانشگاهی است. از این رو در سالهای اخیر، حرکت وسیعی در جهت بکارگیری آموزشهای علمی _ کابردی به منظور مواجه با این مساله و نیز تغییرات سریع و پویا در سطح ملی و جهانی صورت گرفته است. لیکن، به نظر می رسد ناهماهنگی در این نوع آموزشها با برنامه های توسعه اقتصادی کشور، فقدان قانون نظام آموزشهای علمی _ کاربردی، مدون نبودن سیاستها و راهبردها در زمینه امکانات سخت افزاری و نرم افزاری و پراکندگی و فقدان یک برنامه جامع آموزشی، موجب نارساییهایی در سیستم آموزش علمی _ کاربردی کشور شده است. در مقاله حاضر هدف آن است تا ضمن اشاره کلی بر زمینه هایی چون نیروی انسانی، اشتغال و آموزشهای علمی _ کاربردی به اهمیت موضوع پرداخته و با توجه به جایگاه آموزشهای علمی _ کاربردی، مدلی مفهومی در این رابطه ارائه نمود.
خلاصه ماشینی:
"لیکن،به نظر میرسد ناهماهنگی در این نوع آموزشها با برنامههای توسعه اقتصادی کشور،فقدان قانون نظام آموزشهای علمی-کاربردی،مدون نبودن سیاستها و راهبردها در زمینه امکانات سختافزاری و نرمافزاری و پراکندگی و فقدان یک برنامه جامع آموزشی، موجب نارساییهایی در سیستم آموزش علمی-کاربردی کشور شده است.
با توجه به تحولات شغلی در سطح جهان و ایران و امکانات بالقوه کشور،کارآفرینی و آموزشهای علمی-کاربردی به عنوان یکی از روشهای مهم برای توسعه زمینههای اشتغال در نظر گرفته شده است(مکنون،1378).
برخی مشخصههای جمعیتی و نیروی فعال در کشور در دهههای آینده به شرح زیر است: 1-نیروی جوان که به بازار کار عرضه میشوند حدود 800 هزار نفر در سال خواهد بود که نسبت به موالید اوایل دهه 1360(2 میلیون موالید سال 1360) حدود 40 درصد میباشد؛ 2-نیروی کار عرضه شده با سواد بوده و عمدتا تحصیلات راهنمایی و نیز آموزش متوسطه را پشت سر گذاردهاند(95 درصد گروه سنی 15-29 سال باسواد هستند).
بنابراین میتوان گفت که در این آموزشها: 1-بین محیط آموزشی و جامعه مرزی وجود ندارد؛ 2-محتوای آموزشی باید متناسب با نیازهای فرد و جامعه باشد؛ 3-مطالب آموزشی جدیدترین و کاربردیترین مطالب باشند؛ 4-تجربیات یادگیری باید به گونهای باشد که فراگیر از ادامۀ آن احساس رضایت کند و به گسترش علوم مربوطه کمک کند؛ 5-روشهای آموزش نوین براساس روش حل مسأله و تفکر منطقی طراحی شود، زیرا بهترین شیوه یادگیری است؛ 6-برای تحقق اهداف آموزشی باید فرصت مناسب و شرایط تکرار و تمرین برای فراگیر فراهم باشد؛ 7-در سازماندهی مواد آموزشی به ارتباط عمودی و افقی مواد آموزشی توجه شود؛ 8-در آموزشهای علمی-کاربردی توجه به نکات مثبت فلسفههای مختلف آموزشی و دقتنظر در آنها ضروری است."