چکیده:
گرچه به صراحت نامی از امام حسین( در قرآن نیامده؛ ولی طبق نظر معصومانة حضرات معصومین(، برخی از آیات در شأن و شخصیت خاندان عصمت و طهارت، از جمله امام حسین( نازل شده است؛ از قبیل: آیة تطهیر، آیة مودت، آیه مباهله، آیة ابرار، آیة آل یاسین و آیة قتال. دلالت این آیات از باب جری و انطباق و تعیین یکی از مصادیق کامل آنهاست.آیات دیگری نیز به طور خاص و غیر مشترک در ارتباط با امام حسین( و امامت و قیامش نازل شده است که آیه «باقیه» و «ذبح عظیم» را میتوان نام برد. در این نوشتار به اختصار این آیات مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
خلاصه ماشینی:
"ابن عباس ـ صحابی بزرگ پیامبر( و دیرآشنای معارف قرآن و آرای تفسیری اهل بیت( ـ میگوید: هنگامی که این آیه نازل شد، عدهای از مسلمانان، از رسول اکرم( پرسیدند: مقصود از «قربی» و نزدیکان که خداوند مودت و محبتشان را بر مسلمانان واجب کرده، چه کسانی هستند؟ حضرت فرمودند: «آنان علی( و فاطمه( و فرزندانشان حسن( و حسین( هستند.
حضرت فرمود: خداوند متعال به محمد و خاندان او از این قبیل فضیلتها به اندازهای ارزانی فرموده است که افراد عادی نمیتوانند به حقیقت وصف آن دست بیابند؛ مگر مردمی که بسیار عاقل و خردمند هستند و بیان آن به این شرح است: «خداوند در قرآن بر هیچ یک از بندگان خویش جز «انبیا» سلام نکرده است؛ مثلا درخصوص حضرت نوح میفرماید: « سلام علی نوح فی العالمین؛ «سلام علی ابراهیم»، «سلام علی موسی و هارون»، در این آیات تنها به خود پیامبران( سلام داده شده و به فرزندان هیچیک از آنان سلام نداده است و در هیچ آیهای نگفته است «سلام علی آل نوح» یا «سلام علی آل ابراهیم» و نگفته است «سلام علی آل موسی و هارون»؛ ولی در مورد اهل بیت( به صراحت فرموده است: «و سلام علی آل یاسین»؛ درود بر محمد و خاندان او.
شیخ صدوق( با سند خود، از فضل بن شاذان که از شاگردان برجسته امام هشتم( است میگوید: شنیدم از امام رضا( که فرمودند: زمانی که حضرت ابراهیم( مأمور شد قوچی را که برای او فرستاده شد به جای فرزندش اسماعیل ذبح کند درخواست کرد که ای کاش پسرش را قربانی میکرد و موظف نمیشد تا آن قوچ بهشتی را به جای او قربانی کند و نظرش این بود تا بتواند در راه خدا دلش بیشتر به درد آید و به مقتضای «أفضل الاعمال أحمزها»؛ ارزشمندترین اعمال سختترین آنها است، دردمندی را احساس کند که پدری فرزندش را به دست خود بکشد و به این وسیله به عالیترین پاداش ـ که افراد مصیبتزده میرسند ـ نائل آید."