خلاصه ماشینی:
"غیر از بین النهرین که دو هزار سال از 25 قرن گذشته-از میانهء قرن ششم پیش از میلاد تا میانهء قرن هجدهم میلادی،به جز دو قرن نخستین خلافت عباسیان-جزو ایران بوده1و بیشتر مردمانش از اصل ایرانی هستند،دو منطقه دیگر که محل تمرکز مردم ایرانی الاصل است،در کرانههای عربی خلیج فارس وجود دارد.
12 پیدایش دین اسلام به عربان مهاجر این امکان را داد که حکومت ایرانیان در آن سرزمین را برافکندند،ولی پیوندهای سیاسی میان سرزمین عمان و کرانههای جنوبی خلیج فارس با ایران به صورتهای گوناگون برای قرنها دوام یافت.
20 سیدان آل سعید که از سال 1650 حکومتی را در عمان و مسقط به وجود آوردند،در دههء 1820 قرارهائی با دربار فتحعلیشاه قاجار گذاشتند و براساس آن بر بخشهایی از مایملک ایران در کرانههای شمال و جنوب خلیج فارس حکومت یافتند و چند بار به نمایندگی از سوی دولت ایران، به بحرین لشکر کشیدند.
22 ایرانیان ساکن بخش جنوبی خلیج فارس از میان ایرانیان بومی کرانههای جنوبی خلیج فارس،دستکم،دو گروه همچنان قابل تشخیص هستند؛«بهارینه»های بحرین(دریایی و کرانهای)و«کمازره»از کنفدراسیون شیحوح در شبه جزیره مسندم(عمان شمالی) الف-بهارینههای بحرین بومیان ایرانیالاصل بحرین(دریایی و کرانهای)در مجموع«بهارینه»خوانده میشوند.
مهاجران در قرون اخیر مهاجرت ایرانیان به کرانههای عربی خلیج فارس در قرون اخیر از هنگامی آغاز شد که حکومت خانواده قاسمی در شارجه کهن،در میانه قرن نوزدهم،استحکام یافت و نفوذ آنان در شبه جزیرهء مسندم گسترش پیدا کرد.
روابط ایلی آنان با قاسمیان بندر لنگه سبب تشویق گروهی از خانوادههای ایرانی بخشهای کرانهای خلیج فارس،تنگه هرمز،و دریای عمان به مهاجرت به کرانههای آن سوی آبهای خلیج فارس شد."