خلاصه ماشینی:
"در این مورد سه اختلاف اساسی بین انگلیس و آمریکا وجود داشت:1-آیا آمریکا با آنکه به عثمانی اعلان جنگ نداده،به عنوان یک متفق حق دارددر سرزمینهای تحت قیمومت مثل دیگر متفقین فعالیت کند؟2-آیا اتباعآمریکا میتوانند با وجود اعطای امتیاز به شرکت نفت ترکیه در استخراجمنابع نفت آن منطقه سهیم باشند؟3-آیا امضای قرارداد سانرمو یک عملخلافکارانه و ناقض اصول سیاست«درهای باز»است؟ متعاقبا سفیر آمریکا در لندن به دستور«بین بریج کولبی»11وزیرامور خارجۀ آن کشور،دوباره یادداشت شدید اللحنی در 28 ژوئیۀ 1920 بهوزارت امور خارجه انگلستان تسلیم کرد.
کولبی نسبت به بخشی از یادداشت کرزن که مربوط به دفاع آمریکا از سیاستهای«درهای باز»میشد،واکنش شدیدی نشان داد و اعلام نمود انگلستان قصد دارد به عنوان دولتقیم هرنوع انحصاری را به نفع خود برقرار کند،به همین جهت در قراردادسانرمو آمده است که هرشرکت نفتی که بخواهد در نواحی نفتخیز عراق بهتولید نفت بپردازد،باید تحت نظارت دائمی انگلیس قرار گیرد.
ازاینرو دولت انگلستان برای جلب موافقتآمریکا در مورد واگذاری موصل به عراق،ناگزیر به شرکتهای آمریکاییوعده داد که اگر موصل به صورت بخشی از کشور جدید عراق کهتحت الحمایۀ انگلستان است درآید،24 درصد از سهام شرکت نفت ترکیه بهآمریکائیها واگذار خواهد شد.
کمیسیون مذکور مرز موقتیبین موصل و ترکیه را که در کنفرانس بروکسل تعیین شده بود،مورد تأیید قرارداد و تمام مناطق واقع در جنوب«خط بروکسل»را جزو عراق دانست مشروطبه اینکه اولا عراق برای مدت 25 سال تحت رژیم قیمومت باقی بماند و ثانیابرای کردهای مقیم موصل حقوق آزادیهایی از قبیل حق اشتغال به اموراداری،قضایی و فرهنگی در نظر گرفته شود و زبان کردی هم در مناطقکردنشین زبان رسمی باشد."