خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود)&%01438FMNG014G% رد پای هنر ایراندر فرهنگ هندقسمت دوم:عناصر ایرانی-اسلامی در تصویرگری کتب مقدس هند دکتر امیر حسین ذکرگو در مقالۀ رد پای هنر ایرانی در عرصه فرهنگ هند1،بهقرابتهای فرهنگی کهن دو ملت همنژاد و همتاریخ هند وایران در رشتههای گوناگون فرهنگ و هنر اجمالا اشارهشد و اینک برآنیم تا به یاری خدا وسعت دامنۀ این نفوذرا در وادی هنر تصویرگری متون مذهبی هند مورد بررسیقرار دهیم.
استفاده ازخط نستعلیق بسیار زیبا و زبان فارسی که به تقلید از میناتورهایموجود در نسخ خطی داستانی و حماسی به عنوان یک عنصرتصوری و توصیفی در ترکیببندی کل اثر وارد گذشته از دیگروجوهی است که اتصال این تصویر را با خاستگاه بصریش یعنی ایرانناگسستنی میکند.
» در امر تصویرگری کتب مقدس هندوان نیز پیشروترینافراد،مسلمین بودند و شیوه و سبک این تصاویر کاملامأخوذ از سنت تذهبی و مینیاتور ایرانی است.
در این داستان که&%01439FMNG014G% (به تصویر صفحه مراجعه شود)گرجه کتاب فوق و موضوع این نقاشی کاملا هندویی است لیکنشیوۀ لباس پوشیدن و سربندهای مردان و پوششهای زنان کاملا ازسنت پوششهای ایرانی اخذ گردید.
عموما به عنوان ضمیمهای بر متون اصلی کالپاسوترا )artusaplaK(، درج تصاویر شاهان ساهی )ihaS( لازمبوده است،هنرمندان تصویرگر نمونههای لازم برایترسیم این موضوعات را در سنت هنری خود نیافتند و درجستجوی مدلها و سرمشقهای فیگوراتیوی که حال وهوای اسطورهای نیز نداشته باشد،به فرمهای موجود درسرامیکهای ایرانی و تصاویر پادشاهان مغول پناه آوردند وشاهان ساهی را به تبعیت از مینیاتورهای مغولی،باچشمانی کشیده ترسیم نمودند.
*(به تصویر صفحه مراجعه شود)گرچه خط دیواناگری و ترکیببندی افقی صحنه،کاملا به تبعیتاز سنت کهن کتابت بر روی برگ نخل اخذ گردیده ولی نوع پرداخت وتزیین حاشیه کاملا اسلامی است و سنت نقاشی مینیاتور ایران در فرملباسها و طرز قلمگیری خطوط به وضوح مشهود است."