خلاصه ماشینی:
"با پیشرفت فرآیند تشکیل کنفرانس سران اسلامی و تصمیم اجلاس وزیران خارجۀ اتحادیۀ عرب در 22 اوت 1969 مبنی بر تأییدفرا خوان ملک فیصل در این باره،عربستان و مراکش مأمور انجامترتیبات لازم به منظور برگزاری کنفرانس مزبور شدند و مقرر گردیدکمیتهای در این خصوص ایجاد شود.
در اجلاس اول وزیران خارجه،کشورهای تندروپیشنویس قطعنامهای را مطرح کردند که بموجب آن از همۀ کشورهایاسلامی خواسته میشد روابط اقتصادی و دیپلماتیکشان را با اسرائیلقطع کنند،اما این امر مورد مخالفت برخی دیگر از اعضا قرار گرفت21وبه تصویب نرسید و حتی با وجود اصرار برخی از کشورهای عربی،اجلاس اول وزیران با طرح اعطای کمکهای نظامی برای مبارزه با&%12138ESEG121G% اسرائیل موافقت نکرد.
همچنین این جنگ به چالش جدیدی برای سازمان بدلشد زیرا بورز درگیری شدید و همه جانبه میان دو عضو اصلی سازمان،ایدۀ همبستگی اسلامی را که مبنای جدی تشکل در سازمان به شمارمیرفت،زیر سئوال برد و عملا نشان داد این تفکر تا چه اندازه در برابرواقعیتهای موجود در جهان اسلام شکنده است.
به نظر میرسدتحولات فوق الذکر در سطوح مختلف،شرایط مناسبی برای عبور ازمرحلۀ فعلی و ارتقاء روابط ایران و سازمان کنفرانس اسلامی فراهمآورده باشد؛بدین سان که از یک سو تحولات کشور و منطقه زمینهسازحضور جدی سران کشورهای عضو در تهران باشد که این امر خودمنجر به جایگاهی بهتر در سازمان برای ایران خواهد شد و ریاستایران بر سازمان در طول سه سال آتی نیز در روابط ایران و سازمان واعضای آن تأثیر مثبت و احتمالا دراز مدت خواهد داشت،و از سویدیگر امید میرود تغییر در موازنۀ نیروهای مؤثر در فرآیند تشکل درسازمان موجبات بهبود موقعیت ایران را در سازمان فراهم آورد."