خلاصه ماشینی:
"به عنوان مثالعدول از فعل امر به استفهام یکی از سازوکارهای متداول و متعارف قرآنی است که با هدفایجاد تأکید به کار گرفته میشود، ولی چنین سازوکاری در زبان انگلیسی از قابلیت تأکیدبرخوردار نیست.
خداوند سبحان در سوره مبارکه «بقره»، آیه 2 میفرماید: «ذلکالکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین» (این کتاب (مجید) که در (حقانیت) آن هیچ شک وتردیدی وجود ندارد، راهنمای پرهیزکاران است): ملاحظه میکنید که جملهواره «لا ریب فیه» مضمون جملهواره پیشین یعنی «ذلکالکتاب» را مورد تأکید قرار میدهد.
الف: نفی و استثنا ـ کاربرد این سازوکار در جایی است که مخاطب نسبت به حکم ناآگاهباشد و گاهی به اعتبار مناسبتی، معلوم به منزله مجهول فرض میشود، مانند فرموده حقتعالی در سوره آل عمران، آیه 144 خطاب به صحابه که نسبت به رسالت پیامبر (ص) آگاهبودند، ولی فوت آن حضرت را بعید میشمردند، فرمود: «وما محمد الا رسول...
22) ملاحظه میکنید که در هیچ یک از این ترجمهها مؤلفههای معنایی دو واژک «ما» و «الا» بادرنظر گرفتن موقعیت ارتباطی سخن و پیشانگارههای مخاطبان آیه و (نفی) مستثنی نکردنپیامبر اکرم از دیگر پیامبران و اثبات میرا بودن همه مخلوقات از جمله پیامبران که در متن وفرا متن زبان مبدأ وجود دارد به زبان مقصد (انگلیسی) منعکس نشده است.
هر چند عبدالله یوسف علی در انعکاس تأکید معنایی و عطف مترادفنسبت به پیکتال و ایروینگ بهتر عمل کرده، ولی در مواردی مانند تأکید مضاعف، تکرار واج،تکرار استثنا تأکید از طریق مفعول مطلق، وصف، افزایش خنثی، کاربرد مصدر پس از فعل،تقدم معمول بر عامل و شیوههای حصر از جانب مترجمان یاد شده دقت و توجه لازم به عملنیامده است."