خلاصه ماشینی:
"در مقدمه قرارداد هردو دولت امضاءکننده اعلام میدارند: «از آنچا که حفظ استقلال و تمامیت ارضی ایران را مشترکا برعهده گرفتهاند،و صمیمانه مایل به حفظ نظم و آرامش در سراسر خاک این کشور هستند،نیز از آنجا که به دلایل جغرافیایی و اقتصادی علاقه خاصی به حفظ نظم و آرامش در برخی از ایالات و شهرستانهای ایران که به مستملکات روسیه و انگلستان چسبیده است دارند و مایلند از تمام علل و موجباتی که ممکن است به برخورد مصالح آنها در ایالات مزبور بینجامد احتراز کنند،لذا در مواد و شرایط زیر میان خود توافق کرد: ماده 1-دولت بریتانیا کبیر تعهد میکند در ماوراء خطی که از قصر شیرین تا اصفهان و یزد و خاف ادامه مییابد و نهایتا به نقطهای واقع در محل تلاقی خطوط سرحدی روس و افغان میرسد تقاضای هیچگونه امتیاز سیاسی و تجاری-از قبیل امتیاز راهآهن،بانک،تلگراف،راه شوسه، حملونقل،بیمه،و غیره-برای خود،اتباع خود،یا اتباع دولتی ثالث،ننماید و درعینحال با گرفته شدن اینگونه امتیازات از طرف دولت روسیه در منطقه مذکور هیچ مخالفتی،مستقیم یا غیرمستقیم،ابراز ندارد.
حتی اعتراض دولت ایران که مدعی بود این قرارداد حق حاکمیت ملی و اقتصادی او را نقض میکند،به جایی نرسید و دولتین جواب دادند که در این پیمان هیچ ماده یا تبصرهای که خدشه به حاکمیت ملی ایران وارد کند وجود ندارد و فقط گذشتی است که دولتین روسیه و انگلستان از حق بالقوه خود(تقاضای امتیازات اقتصادی در هرنقطه ایران)کرده و به همدیگر قول دادهاند که در مناطق چسبیده به خاک دیگری دواطلب اخذ امتیازات اقتصادی و تجاری نگردند."