چکیده:
کارتن خوابی پدیده ای است که سابقه زیادی در کشور ما ندارد و در چند سال اخیر توجه عمومی را به خود جلب کرده است. این مطالعه با روش تحقیق کیفی و با استفاده از رویکرد «مسیر بی خانمانی» به جستجوی علل و ریشه های کارتن خوابی در شهر تهران پرداخته است. داده های این تحقیق از مصاحبه های عمیق با سی و دو کارتن خواب مرد شهر تهران بدست آمده و با استفاده از روش تئوری مبنایی مراحل کار تدوین و نتایج تحلیل شده اند. نتایج نشان می دهد سه مساله مهم اعتیاد به مواد مخدر، ناتوانیهای جسمی و روانی و عدم تطابق با محیط پس از مهاجرت از عوامل تسهیل کننده ورود افراد به مسیر بی خانمانی هستند.
خلاصه ماشینی:
برای این منظور با استفاده از مصاحبه های انجام شده با کارتن خواب های شهر تهران تلاش شده است تا این فرایند از زبان خود آنها شناسایی شود.
باید اضافه کرد که نمی توان گفت مسیر بی - خانمانی ، مسیری قط عی و از پیش تعیین شده است و طی کردن آن بر حسب پیشینه فرد ضروری است ؛ بلکه سازوکارهای طردکننده و محرومیت ها عموماً بستری را فراهم می کنند که وقوع کارتنخوابی برای 1 Fitzpatrick 2 Homelessness pathways 3 Clapham 4 Evanz فرد را محتمل تر می کند.
کارتنخوابی تنها به یک فقدان فضایی - سرپناه- محدود نمی شود، بلکه همانط ور که آنکر(۲٠٠۸) معتقد است پدیده بی خانمانی به غیاب آن دسته از روابط اجتماعی نیز اشاره دارد که برای افراد شکلی از حس تعلق ایجاد می کند.
یکی از عوامل این گسست ، مشکلات جسمی و روانی این افراد است که در نهایت سبب می شود آنها به سبب عدم توانایی کار و کسب درآمد، از سوی سایر اعضا طرد یا به خواسته خود مجبور به ترک خانه شوند.
عدم تعادل روانی یکی از عوامل ایجاد کننده محدودیت برای افراد است که زمینه طردشدگی را فراهم می کند و در میان کارتن خواب های تهران نیز شایع است .
اما این مزیت نیز در بسیاری موارد، تنها دوره زمانی میان ورود به شهر و کارتن خوابی را افزایش می دهد و بروز یک رویداد خاص می تواند منجر به گسست کلی فرد از شبکه های حمایتی شود.