چکیده:
این مقاله فشردهء مطالبی از پروژهء«رشد جمعیت و سیاستهای کلانشهرها»است که اخیرا توسط«بخش سیاستهای جمعیت سازمان ملل»اجرا شده و شامل مجموعهء مطالعاتی است که بر روی بیست کلانشهر در کشورهای در حال توسعه انجام شده است.تاکنون سیزده گزارش از این مجموعه دربارهء شهرهای سئول،بانکوک،جاکارتا،مانیل، بمبئی،قاهره،کلکته،داکا،دهلی،کراچی،مدرس،سائوپولو و مکزیکوسیتی منتشر شده است.محورهای مورد بحث در این مقاله عبارتاند از:استراتژیهای فضایی(کالبدی)اخیر،سیاستهای زمین شهری،خدمات شهری و توسعهء نهادها (مدیریت شهری).
خلاصه ماشینی:
"اما در جهان پرتحرک امروز و فراتر از آن در کشورهای در حال گذار و توسعه با کلانشهرهای انفجاریشان(از هرنظر)مدیریت شهری همانقدر به شناخته سازوکار اقتصاد بازار و نقش دولتها نیاز دارد که مدیر اجرایی به فنآوری او و اطلاعات روز،شناخت و باور به نهادهای قانونی سیاسی در مدیریت شهر همانقدر اهمیت دارد که ساز و کارهای کنترل زیست محیطی و زیباییشناسی(فرهنگی-هنری)و بالاخره به دانش شهرسازی و معماری همان اندازه که دانش فقرزدایی و آسیبشناسی اجتماعی(شهری).
اشاره به این گسترهء علمی از تخصصها و هماهنگی، زمانی قابل درک است که برای نمونه یادآوری کنیم که چگونه مسئلهء رانت زمین در کلانشهرها میتواند هرگونه توسعهء پایدار را(بخصوص در فراگرد صنعتی کردن کشور) تابع و تحت تأثیر خود قرار دهد و هرسرمایهگذاری درازمدتی را از نظر اقتصادی بیمعنا سازد.
نهادههای مدیریت شهر به طور عام کلانشهرها در حال رشد سریع جمعیتی و گسترش فعالیتهای اقتصادی هستند و روشن است که هردو توسعه دارای تبعات فضایی است که به نوبهء خود مرزهای شهری را تغییر و گسترش میدهند و این به مفهوم گسترش فزاینده از مراکز به سوی مناطق اطراف کلانشهر است.
با در نظر گرفتن وزن و مقیاس مشکلات و موانع میتوان گفت که تعداد زیادی از کلانشهرهای کشورهای در حال توسعه پیشرفتهای قابل توجهی در اعتلای ظرفین خود برای عرضهء خدمات شهری به جمعیت(با رشدی شتابان)داشتهاند.
که به کرات سیاستهای اجرا شده در دیگر شهرها مورد تقلید قرار گرفته[1]و این در حالی است که اکثر سیاستگذاران و برنامهریزان کشورهای در حال توسعه در اروپا یا امریکا آموزش دیدهاند و در تطبیق و سازگاری دانستهها و راهبردای خود به شرایط شهرهای کشورهای در حال توسعه مشکل دارند."