جغرافیای سیاسی جنبشهای ایرانیان

"گرچه هلاکوی مغول، نوه چنگیز، سفارش وزیر با تدبیرش، خواجه نصیر توسی 56 ، با کشتن خلیفه عباسی در 637 هجری شمسی(1258 م)نقطه پایان بر خلافت عربی در فلات ایران نهاد، پایان گرفتن اقتدار ترکان و دستیابی ایرانیان به استقلال جغرافیایی، سیاسی، فرهنگی و هویتی می‌بایست تا 880 هجری شمسی(1501 م)به تأخیر افتد؛ سالی که نابغه شانزده ساله، اسماعیل، فرزند حیدر و نوه شیخ صفی‌الدین و شیخ جنید، از پشت امام موسی‌بن جعفر(ع)، دولت فدراتیو بزرگ ایران(ایران نو)را بنیاد نهاد و برای نخستین بار در تاریخ اسلامی ایران، خود را«شاهنشاه»نامید و با این کار، دو جنبه ملکوتی و سیاسی حکومت در ایران را بار دیگر درهم آمیخت 57 . محاصره استراتژیک یاد شده، به گونه حمایت مستقیم یا غیر مستقیم(از راه پاکستان)از طالبان برای ایجاد تزلزل در خاور ایران، حمایت مستقیم یا غیر مستقیم از امارات متحده عربی در طرح و پیگیری ادعایی غیر قانونی نسبت به جزایر ایرانی تنب و ابوموسی در خلیج فارس و ایجاد تهدیدهای سرزمینی در جنوب باختری ایران، حمایت از عراق بعثی در شعله‌ور ساختن جنگ از جناح باختری و طرح ادعای آن کشور نسبت به سراسر شط العرب و بخش‌هایی از خوزستان، حمایت از همکاریهای نظامی ترکیه و اسرائیل که منجر به پروازهای اکتشافی هواپیماهای تجسسی اسرائیل بر فراز مناطق مرزی باختری ایران شد، و حمایت از برخورد مستعمراتی مثلث بریتانیا، فرانسه، آلمان به بهانه «مذاکرات هسته‌ای»از سوی آژانس بین المللی انرژی هسته‌ای که مرحله نخست آن(1382 تا 1384)با بهره‌گیری ناجوانمردانه آن اتحادیه از اهرم‌های سیاسی، اقتصادی، و استراتژیک بر ضد ایران همراه بود، تهدیدهای عمده‌ای متوجه استقلال ملی ایران ساخت."