چکیده:
موافقت نامه عمومی سازمان تجارت جهانی (گتس )، حاوی یک سلسله اصول و مقررات تعیـین کننده برای تجارت خدمات از جمله خدمات حمل و نقل ریلـی اسـت . کـشورهای متقاضـی الحاق به این سازمان از جمله ایران ، مکلف هستند مغایرت قوانین و مقررات خود را در بخـش حمل و نقل ریلی با اصول و مقررات گتس مرتفع سازند و البته برخـی مـی تواننـد در زمـان مذاکرات الحاق ، معافیتها و استثنائاتی را بر این اصول بار کنند. ایـن مقالـه بـرای رفـع خـلاء ادبیات حقوقی کشور در این بعد، در گفتار نخست به تبیین مهم ترین اصول گـتس در بخـش حمل و نقل ریلی و انعطاف های آن و در گفتار دوم به بررسی مغاریت های قـانونی کـشورو در بخش نتیجه گیری به ارائه راهکار به قانونگذارو گروه مذاکراتی ایران می پردازد.
خلاصه ماشینی:
مطالب این مقاله را در دو گفتار ارائه خواهیم داد: در گفتار نخست اصول سازمان تجارت جهانی را در بخش حمل و نقل ریلی به عنوان الگوی الزام آور برای قانونگذار کشورهای عضو تشریح میکنیم ؛ البته از میان اصول گتس ، به دو اصل دسترسی به بازارو اصل رفتار ملی میپردازیم ؛ چرا که اهمیت این دو اصل از سایر اصول بیشتر است ؛ وانگهی این دو اصل برخلاف اصول دیگر گتس ، قابل انعطاف و مذاکره بوده و کشورها میتوانند در مذاکرات الحاق ، در مواردی از آن عدول کنند ٢.
ماده مورد اشاره از آنجا که اولویت حمل همه کالاهای وارداتی کـشور حتـی از طریـق راه آهن را به وسایل نقلیه ایرانی داده و برای شرکتهای ایرانی نـسبت بـه شـرکتهای حمـل و نقـل ریلی خارجی، قائل به اولویت و امتیاز شده است ، برخلاف اصل رفتار ملـی بـوده و بایـد ایـن اولویت حذف شود زیرا گتس به اعضای سازمان تجارت جهانی اجازه اعطای اولویت به اتبـاع داخلی را نمیدهد زیرا این اولویت باید بوسیله رویه حاکم بر بازار رقابتی و از سـوی مـصرف کنندگان اعطا شود نه از سوی قانونگذار داخلی هر یک از اعضا.