چکیده:
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مبتنی بر تاب آوری در کاهش اضطراب دانش آموزان انجام شد. جامعه ی آماری پژوهش عبارت بود از کلیه ی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه منطقه 19 شهر تهران که در سال تحصیلی 90- 1389 مشغول به تحصیل بودند. به منظور انتخاب نمونه ی آماری پژوهش، تعداد 120 تن از دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. بدین ترتیب که در مرحله ی اول از 19 منطقه آموزش و پرورش شهر تهران، یک منطقه به صورت تصادفی انتخاب گردید. در مرحله دوم دو مدرسه از منطقه ی مورد نظر و در مرحله سوم ، شش کلاس درس از چهل و هفت کلاس موجود در آن مدرسه، به صورت تصادفی انتخاب شدند. آنگاه با اجرای آزمون اضطراب کتل و تاب آوری کونور –دیویدسون، تعداد 40 تن از دانش آموزان گروه نمونه که نمره ی بالاتر از میانگین در آزمون اضطراب و نمره پایین تر از میانگین در آزمون تاب آوری کسب کرده بودند انتخاب شدند. با توجه به نیمه آزمایشی بودن پژوهش، به طور تصادفی 20 تن از آنان در گروه کنترل و 20 تن دیگر در گروه آزمایش جایگزین شدند نتایج نشان داد بین میانگین های دو گروه آزمایش و کنترل در سطح a= 0/05 در عامل اضطراب کل، اضطراب آشکار و اضطراب پنهان و همچنین عامل تاب آوری تفاوت معنادار وجود داشت.بدین معنی که دانش آموزانی که آموزش مبتنی بر تاب آوری را دیده بودند در مقایسه با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده بودند در پس آزمون، عامل اضطراب نمرات پایین تر و در عامل تاب آوری نمرات بالاتری کسب کردند. این نتایج می تواند کاربردهایی برای چگونگی کاهش اضطراب دانش آموزان داشته باشد که در مقاله ی حاضر به آن پرداخته می شود.
This study aims to investigate the effectiveness of resiliency based training on reducing high school students' anxiety. Statistical society comprised all high school female students from district nineteen in Tehran city in the academic year of 1389-90. In order to choose the sample group، 120 students were selected using multistage cluster sampling method. In the first round، one district out of nineteen was randomly selected. Then، two high schools in that district were selected. Finally، six classrooms of forty seven classes in those schools were randomly selected. Then، performing Katel Anxiety Questionnaire (1957) and Resiliency Questionnaire (Connor-Davidson (2003)، 40 of students who scored above the sample mean test scores of anxiety and lower than average for resiliency questionnaire were selected. According to the research being quesi-experimental، randomly 20 of them were replaced in control group and 20 in experimental group. Then، the experimental group was trained for 10 sessions، each 90 minutes based on resiliency. After training sessions، as the post-test، status anxiety and resiliency of both experimental and control groups were measured. The collected data from pretest and posttest were analyzed using independent groups t test. Results showed that there are significant difference between mean experimental and control groups in a=0/05 in total anxiety factor، state anxiety and trait anxiety.
خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) در جدول شمارهی(4)،نتایج آزمون t مستقل بین میانگینهای عامل اضطراب آشکار بین دو گروه آزمایش و کنترل نشان داده شده است.
با توجه به نتایج فرضیه اول پژوهش،میانگین نمرات اضطراب کلی آزمودنیهای گروه آزمایش در پس آزمون بهطور معنیداری کمتر از پیش آزمون این دانشآموزان بوده است که این تفاوت در مقایسه با گروه کنترل که هیچگونه آموزشی را دریافت نکرده بودند نیز بهطور معنیداری کمتر میباشد.
نتایج فرضیهی دوم نشان داد که میانگین نمرات اضطراب آشکار آزمودنیهای گروه آزمایش در پس آزمون بهطور معنیداری کمتر از پیش آزمون این دانشآموزان بوده است که این تفاوت در مقایسه با گروه کنترل که هیچگونه آموزشی را دریافت نکردند نیز بهطور معنیداری کمتر بود.
نتایج نشان داد که میانگین نمرات اضطراب پنهان آزمودنیهای گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنیداری کمتر از پیش آزمون این دانشآموزان بوده است که این تفاوت در مقایسه با گروه کنترل که هیچگونه آموزشی را دریافت نکردند نیز بهطور معنیداری کمتر میباشد.
نتایج پژوهش همچنین نشان داد که میانگین نمرات تابآوری آزمودنیها گروه آزمایش در پس آزمون بهطور معنیداری بیشتر از پیش آزمون این دانش آموزان بوده است که این تفاوت در مقایسه با رروه کنترل که هیچگونه آموزشی دریافت نکردند نیز بهطور معنیداری بیشتر بود.
وندویل و میس(2003)،در پژوهشی با عنوان کاربرد برنامه شیوههای مدیریت استرس به والدین و مراقبت از کودکان دارای اختلال رفتاری که در هلند انجام دادند به این نتیجه رسیدند که آموزش مدیریت استرس والدین در طی یک سال منجر به کاهش پرخاشگری کودکان شده است(به نقل از علی مددی،1387)."