چکیده:
هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی دعا درمانی بر سلامت عمومی دانشجویان دانشگاه افسری امام علی(ع) است. سوال اصلی پژوهش عبارت است از اینکه تاثیر دعادرمانی بر سلامت عمومی دانشجویان چگونه است؟ جامعه آماری برای انجام این پژوهش عبارت است از 700 نفر از دانشجویان دانشگاه افسری است که به صورت داوطلب خواهان شرکت در جلسات دعا درمانی بوده اند. ابتدا به روش تصادفی، 40 نفر از این تعداد انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری (20 نفر گروه آزمایش و 20 نفر گروه کنترل) قرار گرفتند. در شرایط برابر، از دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. آنگاه برای گروه آزمایش، هشت جلسه دعا درمانی گروهی یک و نیم ساعتی برگزار شد. در این مدت هیچ گونه مداخله ای در گروه کنترل صورت نگرفت. در پایان از دو گروه در شرایطی برابر، پس آزمون به عمل آمد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. ابزار مورد استفاده برای سنجش، پرسشنامه سلامت عمومی می باشد و داده های جمع آوری شده در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی با نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند که در سطح آمار توصیفی از شاخص هایی مانند نمودارها، میانگین، انحراف استاندارد، میانه و نما استفاده شد. در سطح آمار استنباطی نیز شاخص های آماری مانند ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل و آزمون همگنی واریانس ها مورد استفاده قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون سلامت عمومی رابطه معناداری در سطح 01/0 وجود دارد ( 001/0 sig = و65/29 t =). بنابراین فرضیه اول پژوهش تایید می شود و نتیجه می گیریم که دعا درمانی بر سلامت عمومی اثر داشته و باعث افزایش آن شده است. در مورد مولفه های سلامت عمومی نیز در نمرات پیش آزمون و پس آزمون مولفه های «نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی، نارساکنش وری اجتماعی و افسردگی» تفاوت معناداری مشاهده شد؛ بنابراین می توان نتیجه گرفت که دعا درمانی بر «نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی، عدم تعامل با محیط و افسردگی» اثر دارد.
خلاصه ماشینی:
"فرضیۀ سوم:دعادرمانی برمؤلفۀ اضطراب و بیخوابی سلامت عمومی )B( تأثیر داردکه نتایج آن در جدول زیر ارائه شدهاست: (به تصویر صفحه مراجعه شود)براساس نتایج مندرج در جدول شمارۀ 3،از آنجا که قدر مطلق t محاسبهشده 71/9-t در درجه آزادی 38 از مقدار 2/at جدول )655/3-t( بزرگتر است،بنابراین فرض صفر رد میشود و با 99/9 اطمینان نتیجه میگیریم که بین دو گروهآزمایش و کنترل در عامل نشانههای اضطراب و بیخوابی تفاوت معناداری وجود دارد؛یعنی براثر دعا درمانی میزان اضطراب و بیخوابی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترلکاهش یافتهاست.
فرضیۀ چهارم:دعا درمانی برمؤلفه نارساکنشوری اجتماعی سلامت عمومی )C( تأثیردارد که نتایج آن در جدول زیر ارائه شدهاست: (به تصویر صفحه مراجعه شود)براساس نتایج آزمون t مندرج در جدول شمارۀ 2،قدرمطلق t محاسبه شده )39/8-t( در درجه آزادی 38 از مقدار ؟؟؟ جدول )655/3-t( بزرگتر است،بنابراین فرضصفر رد میشود و با 99/9 اطمینان نتیجه میگیریم که بین دو گروه آزمایش و کنترل درعامل نارساکنشوری اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد؛یعنی دعادرمانی تواناییافراد گروه آزمایش را در کنار آمدن با موقعیتهای متداول زندگی و مشکلات وانتظارات حرفهای افزایش داده است.
فرضیۀ پنجم:دعادرمانی بر مؤلفۀ افسردگی سلامت عمومی )D( تأثیر دارد که نتایج آندر جدول زیر ارائه شده است: (به تصویر صفحه مراجعه شود)براساس نتایج مندرج در جدول شمارۀ 5،از آنجا که قدر مطلق t محاسبه شده )74/6-t( در درجه آزادی 38 از مقدار 2/at جدول )655/3-t( بزرگتر است،بنابراین فرض صفر رد میشود و با 99/9 اطمینان نتیجه میگیریم که بین دو گروهآزمایش و کنترل در عامل افسردگی تفاوت معناداری وجود دارد."