چکیده:
دانش بومی به عنوان دستاورد جوامع انسانی حاصل قرن ها آزمون و خطا در تعامل با محیط است. توسعه متوازن و پایدار نیز می تواند با دخیل نمودن توان های فرهنگی و اجتماعی که مهم ترین جنبه آن دانش بومی است طرح ریزی شود تا از این طریق در پرتو آن پایداری زیست محیزی، اکولوژیکی و اجتماعی تحقق یابد و به توسعه اجتماعی و اقتصادی و به عبارت درست تر توسعه انسانی منتهی گردد. در این مقاله سعی شده تا با بیان مفاهیمی چون دانش بومی و توسعه پایدار و تشریح فرایند توسعه پایدار روستایی به یکی از جنبه های عینی و عملی دانش بومی یعنی نظام های تعاونی کهن با تکیه بر مطالعه موردی نظام تولید زراعی سنتی تیرکار در شهرستان درمیان پرداخته شود.
خلاصه ماشینی:
"در این مقاله سعی شده تا با بیان مفاهیمی چون دانش بومی وتوسعه پایدار و تشریح فرایند توسعه پایدار روستایی به یکی از جنبههای عینی و عملی دانشIB}{o(1-)عضو هیأت علمی دانشگاه بیرجندo} {o(2-)کارشناس ارشد ترویج کشاورزیo} {IBبومی یعنی نظامهای تعاونی کهن با تکیه بر مطالعه موردی نظام تولیدی زراعی سنتی"تیرکار"در شهرستان در میان پرداخته شود.
در مورد علت ایجاد و شکلگیری این نوع نظام بهرهبرداری تیرکار در محدوده جغرافیایشهرستان بیرجند عمدتا میتوان به دو عامل اصلی اثر گذار اشاره نمود: الف)عوامل طبیعی بویژه شرایط اقلیمی ایران کشوری است با متوسط بارندگی کمتر از یک سوم متوسط بارندگی کره زمین و درکمربند خشکی جهانی واقع شده است.
توسعه روستایی به منظور بهینه سازی ساخت اجتماعی-اقتصادیجامعه روستایی به منظور بهبود شرایط زندگی افراد جامعه روستایی و توانمند سازی آنان درروند توسعه ملی اعمال میشود و این مهم از طریق مشارکت مؤثر مردمی در فرایند توسعهامکانپذیر است و نظامهای بهرهبرداری سنتی بعنوان نظامهای درونزا و برخاسته از متنمردم و مبتنی بر دانش بومی و منطبق بر شرایط جغرافیایی و اجتماعی است.
&%00313KETG003G% توجه به ساختارهای سنتی جامعه روستایی و دانش بومی و نمودهای عینی و عملی آنکه در این تحقیق به یکی از جنبههای آن یعنی تعاونیهای تولید کهن(نمونه تیرکار)پرداختهشده است در جهت تحقق اهداف توسعه با تأکید بر رهیافت توسعه درونزا که بر مبنایمشارکت مؤثر مرد استوار است ضروری است."