چکیده:
در این مقاله به دنبال آن بوده ایم تا با عنایت به رویکرد نظری پی یر بوردیو درخصوص تولید ادبی، به بررسی وضعیت تولید نمایش نامه به مثابه گونه ای ادبی بپردازیم و صورت بندی میدان تولید اینگونه ادبی را در ایران دهه چهل شمسی ارائه دهیم. به این منظور، با بررسی تولیدات و تولیدکنندگان در دهه مذکور و کاربست نظریه بوردیو درخصوص قاعده میدان و جای گیری مواضع در قطب بندی براساس دوری و نزدیکی به دیگر میدانها، و مهم تر از همه میدان قدرت، به قطب بندی میدان براساس مواضع تولیدکنندگان دست زده ایم و در قطب تولید ناب (تئاتر تفکر)، طیفی از تولیدکنندگان را شناسایی کرده ایم که بنا به روی آوریشان به فرم ایرانی یا غربی عرضه نمایش از سویی، و نیز بر اساس طرح بن مایه در مواضع گوناگون این قطب قرار می-گیرند. به این ترتیب، علاوه بر به دست دادن قاعده میدان سعی شده است تا صورت بندی میدان تولید ادبی در دهه مذکور نیز معین شود.
خلاصه ماشینی:
"به این منظور،با بررسی تولیدات و تولیدکنندگان در دهه مذکور و کاربست نظریه بوردیو در خصوص قاعده میدان وجایگیری مواضع در قطببندی براساس دوری و نزدیکی به دیگر میدانها،و مهمتر از همه میدان قدرت،به قطببندیمیدان براساس مواضع تولیدکنندگان دست زدهایم و در قطب تولید ناب(تئاتر تفکر)،طیفی از تولیدکنندگان را شناساییکردهایم که بنا به روی آوریشان به فرم ایرانی یا غربی عرضه نمایش از سویی،و نیز براساس طرح بن مایه در مواضع گوناگوناین قطب قرار میگیرند.
خالق شاهکار نمایشنامه نویسی ایران،شهر قصه،در قطب تئاتر تفکر میدان تولیدنمایشنامۀ دهۀ چهل با زبان درست و منطقی،شخصیتپردازی صحیح و استفاده از مثلها،ضربالمثلها،ترانهها،نغمهها و فرهنگ عامۀ مردمی آنها را به مدت ده سال لحظه به لحظه کاویده و بازشناختهاست و با بیشترین اجرای صحنهای تاریخ نمایش ایران و با بیشترین فروش تا این سالها،در نزدیکشدن به تماشاگر،ایجاد لذت در او،و انتقال تفکرات و شعارهای خود در قالب شخصیتهایی آشنا وملموس موضعی را اشغال میکند که با دیگر تولیدکنندگان در این طیف از حیث شیوۀ اجرای بومی،موزیکال و مبتنی بر سنتهای نمایشی ایران از یک سو و با زبان درست و دلنشین و خالی از مغلقگوییهای آنچنانی از سوی دیگر متمایز میشود.
براساس دوری و نزدیکی موضع ایشان از دیگر میدانهای فضای اجتماعی نیز عمل آنانمعنادار است اما در اینجا باید یادآور شد که در این خصوص یافتههای ما از نمایشنامه نویسان مذکور ما را بهاین سمت هدایت کرد که مسئله اصلی ایشان خود را در حوزه فرم و مضمون به رخ میکشد؛چنانکهپروبلماتیک فرم اجرای نمایش ایرانی یا غربی یک سویه میدان را مشخص میسازد."