چکیده:
هدف از این پژوهش عبارت است از تعیین اثر نوع و شدت انقبا ضهای ارادی بر برخی متغیرهای الکتروفیزیولوژیایی پرش عمودی. آزمودن یهای این پژوهش دوازده ورزشکار تمری نکردة دو و میدانی بودند 4 سال) /08±1/ 67 کیلوگرم، پیشینة تمرین: 5 /15±3/ 1 متر، وزن: 79 /75±0/ 23 سال، قد: 06 /83±1/ (سن: 19 که در پنج روز متفاوت، تصادفی یکی از پنج پروتکل گر مکردن (گروه کنترل)، گر مکردن و اجرای نی ماسکوات 1)، گر مکردن و اجرای یک نوبت سه تکراری نی ماسکوات پویای زیربیشینه ( 75 تا 80 درصد MR) پویای بیشینه 1)، گر مکردن و اجرای یک نوبت چهار ثانی های نی ماسکوات ایستای بیشینه، گر مکردن و اجرای یک نوبت MR هفت ثانی های نی ماسکوات ایستای زیربیشینه ( 75 تا 80 درصد بیشینه) را اجرا کردند. پنج دقیقه پس از اجرای هر گرو ههای عضلانی (EMG) پروتکل، از آزمودن یها آزمون پرش عمودی به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافی به ثبت رسید. پس (MVC) چهارسر و همسترینگ در مرحلة درو نگرای پرش و در هنگام حداکثر انقباض ارادی متغیر پژوهش از آن استخراج شد. برای تجزیه و تحلیل داد هها از تحلیل RMS/MVC شاخص ،EMG از ثبت واریانس با انداز ههای تکراری استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد ارتفاع پرش پس از انجام پروتک لهای 10 درصد) و نی ماسکوات ایستای / 10 درصد)، نی ماسکوات پویای زیربیشینه ( 53 / نی م اسکوات پویای بیشینه ( 58 در حالی .(P≤0/ 7درصد) نسبت به ارتفاع پرش گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافت ( 05 / زیربیشینه ( 79 که هیچ تفاوت معنادار آمار یای بین انداز هگیر یهای تکراری در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسر و بنابراین، با استفاده از گر مکردن ویژه شامل نی ماسکوات با شد تهای بیشینه .(P > 0/ همسترینگ یافت نشد ( 05 و زیربیشینه نسبت به گر مکردن معمول م یتوان عملکرد پرش عمودی متعاقب را بهبود بخشید که به نظر م یرسد بیشتر مربوط به تغییرات درون عضلانی باشد.