خلاصه ماشینی:
"در برخی مطالعات(بعضا واپس نگر)انجام شده بر بیماران درمان نشده در مراحل پیشرفتهء عفونت HIV-1 (گروه A4 در طبقه بندی مرکز کنترل بیماریها « CDC »)که از جهت عوارض عصبی مورد ارزیابی قرار گرفتند،16 تا 21 درصد مبتلا به ADC بودند.
ج-عدم وجود یک عفونت فرصت طلب یا تومور دستگاه عصبی مرکزی به عنوان عارضه عفونت HIV ،که باید توسط مطالعات تصویر سازی عصبی و تجزیهء مایع مغزی-نخاعی،وجود آنها رد شده باشد.
آنتی ژن HIV-1p24 در مایع مغزی-نخاعی،که مستقل از آنتی ژن HIV-1p24 در سرم است،در 40 تا 50 درصد مبتلایان به ADC قابل تشخیص است و این آنتی ژن بندرت در CSF افراد آلوده به HIV-1 که از نظر نورولوژیک سالمند،مشاهده میشود.
به علاوه روشن شده است که افول عملکرد عصبی- روانشناختی در کسانی که مبتلا به ADC میشوند،کند و تدریجی نبوده بلکه به صورت تغییری سریع عارض میشود و پیش ازهمه سرعت روانی- حرکتی را تحت تأثیر قرار میدهد.
ADC تشخیصی است که با رد سایر علل میسر میگردد و CT اسکن و یا اسکن MRI مغز و آزمایش مایع مغزی-نخاعی برای رد نمودن عفونتهای فرصت طلب و تومورهای دستگاه عصبی مرکزی باید انجام شود.
بدین ترتیب که در اکثریت بیماران اسکن MRI میتواند نکاتی غیر طبیعی را در ماده سفید مشخص سازد و آزمایش مایع مغزی-نخاعی ممکن است سطوح قابل شناسایی از آنتی ژن HIV-1p24 را نشان دهد.
ضمن درمان با این دارو،ممکن است اختلال عملکرد شناختی بهبود یابد،همچنین ممکن است به موازات بهبود علائم بالینی عصبی، سطوح شاخصهای پیشرفت بیماری در مایع مفزی-نخاعی(بتا 2-میکرو گلوبولین و نئوپترین)کاهش یابد و سرانجام امکان افزایش طول عمر وجود دارد."