خلاصة:
احکام دین از سوی خداوند متعال به وسیله پیامبران به سوی انسانها نازل شده تا بر اساس آن بتوانند در مسیر تکامل خود گام برداشته و به سعادت اُخروی و دنیوی نائل گردند. مسائل محدث و جاری در بستر جامعهی اسلامی به گونهای هستند که گاهی عرف با احکام اسلامی تداخل پیدا نموده و نیاز به استنباط حکم شرع برای آن مسئله و بار شدن آن حکم بر عرف میشود. حلق لحیه یا تراشیدن ریش از این مسائل است. سوأل اصلی پژوهش حکم تراشیدن ریش از نظر فقهی و شرعی در مذهب شیعه و اهل تسنن و بازخورد آن در عرف است که با روش توصیفی-تحلیلی بررسی شده است. از یافتههای پژوهش میتوان به موارد ذیل اشاره نمود؛ با قطع نظر از یافتههای پزشکی مبنی بر منافع گذاشتن ریش و مضرات تراشیدن آن در نزد عقلا و بنای ایشان، بر اساس مصادر و منابع فقه(شیعه و اهل سنت) طبق آیات خدا در قرآن و نیز سنت رسول الله و معصومین(ع)، اجماع و به حکم قاعده ملازمه عقل، حلق لحیه(تراشیدن ریش با ابزار مخصوص؛ تیغ یا کندن مو)حرام است.
The precepts of religion have come from God Almighty to humans so that they can walk on their path of evolution and end their divine and secular happiness. abstract the current and current issues in the context of islamic society can be such that custom can sometimes interfere with islamic laws and the need to infer the divine order for that issue and the effect of that order will be imposed on the custom. one of these issues is the issue of shaving. the main question of this study is to trim the legal and juridical opinions in the shia and sunni religion and its feedback is common in custom. which is carried out with a carry - out method. the findings of the study can be mentioned as follows: by cutting the evidence from medical findings based on religious jurisprudence (shia and sunni)according to God's verses in the quran as well as the traditions of god and imams and the rule of judgment rule, it is taboo that this is challenging and sometimes conflicting with what happens.
ملخص الجهاز:
با قطع نظر از يافته هاي پزشکي مبني بر منافع گذاشتن ريش و مضرات تراشيدن آن در نزد عقلا و بناي ايشان ، بر اساس مصادر و منابع فقه (شيعه و اهل سنت ) طبق آيات خدا در قرآن و نيز سنت رسول الله و معصومين (ع )، اجماع و به حکم قاعده ملازمه عقل ، حلق لحيه (تراشيدن ريش با ابزار مخصوص ، تيغ يا کندن مو) حرام است .
پس آدم به سجده رفت و چون سر از سجده برداشت ، سر به سوي آسمان بلند کرد و گفت : خداوندا، حسن و جمال مرا زياده گردان ؛ چون صبح شد، ريش بسيار سياهي بر روي او روييده بود، دست بر آن زد و گفت ، پروردگارا، اين چيست ؟ فرمود: اين لحيه است ، زينت دادم تو را به اين و فرزندان تو را تا روز قيامت (ابن بابويه ،١٣٨٠ش ، ص ٣٣٨) و اين که پيامبران قبل از حضرت محمد(ص ) به اين سنت عمل ميکردند در کتب تاريخي ذکر شده هم چون يکي از ده سنت حضرت ابراهيم (ع ) اين بوده که ريش خود را بلند مينمودند (ابن کثير، بيتا، ج ١، ص ٣٩٧؛ ابن کثير، ١٣٨٨ق ، ج ١، ص ٢٤٦) يا در شريعت حضرت موسي(ع ) در کتب تاريخي چنين آمده ، عبرانيان از زمان هاي بسيار قديم ريش مي گذاشتند و بر طبق شريعت حضرت موسي (ع ) مجاز به تراشيدن ريش نبودند و کندن ريش نزد آنان علامت تحقير و بي احترامي بود.