خلاصة:
ابوالفضل العباس (علیه السلام) فرزند بزرگ امیرمومنان (علیه السلام) از ام البنین است که از احترام فوق العاده ای نزد شیعیان برخوردار است. این بزرگوار در نظر امامان معصوم (علیهم السلام) نیز جایگاه والایی دارد که از گفتار و کردار آنان آشکار است. عباس (علیه السلام) از دوران پرورش در دامان پدر بزرگوارش و نقل روایت از ایشان تا شهادت امیرمومنان (علیه السلام) و حوادث پس از آن تا اطاعت و فرمانبرداری او در دوران امامت برادرش، امام حسن مجتبی (علیه السلام) همواره نقشی تاثیرگذار در حوادث زمان خود داشته است. اما نقش پررنگ و سرنوشت ساز عباس (علیه السلام) در حماسه کربلا، زیباترین و بارزترین چهره این بزرگوار را به نمایش گذاشته است. عباس (علیه السلام) از هنگام خروج از مدینه همراه امام حسین (علیه السلام) بود و با سرسپردگی و اطاعت بی چون وچرا از مولای خود، وفاداری را به کامل ترین شکل ممکن نشان داد. او همواره مورد اعتماد سیدالشهدا (علیه السلام) و در لحظات دشوار و حساس در کنار حضرت بود. پرچمداری سپاه امام و سقایی اهل حرم، نشان عظمت مقام عباس در نگاه سالار شهیدان (علیه السلام) است. امامان بعدی (علیهم السلام) نیز همواره با احترام از عباس (علیه السلام) یاد می کنند و زیارتنامه هایی از ایشان برای عموی بزرگوارشان نقل شده است. این نوشتار به بررسی مقام والای عباس (علیه السلام) در مکتب معصومان (علیهم السلام) پرداخته و برخی ویژگی های ممتاز ایشان را برشمرده است. 1- این مقاله، ترجمه بخش چهارم از کتاب شریف «العباس ابوالفضل ابن امیرالمومنین (علیه السلام) سماته و سیرته» نوشته محقق گرامی حجةالاسلام والمسلمین سید محمدرضا حسینی جلالی است. مولف در این اثر، با دقت تمام و تکیه بر معتبرترین و دیرینه ترین منابع تاریخی، به سیره و زندگی عباس (علیه السلام) در پیوند با معصومین زمان خود یعنی امیرالمومنین و امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) پرداخته و جلوه های شخصیت او را در این رابطه به روشنی بازنمایانده است.