خلاصة:
متکلمان معتزلی معتقدند که صفت «متکلم» یکی از صفات خداوند است. آنها این صفت را از صفات فعل دانستهاند و خداوند را فاعل کلام میشمرند. از نظر آنها قرآن یکی از مصادیق کلام خداوند تعالی و وحی اوست که مخلوق و حادث میباشد و خداوند آن را بر پیامبر خود نازل کرده است تا نشانه و دلیلی بر نبوت او باشد. برخی معتقد هستند که گرچه اکثریت معتزله قرآن را کلام و فعل خداوند متعال میدانستند، اما معمر بن عباد السّلّمی و پیروان او معتقد بودند که قرآن، کلام پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) است و مخلوق خداوند متعال نیست. در این پژوهش با روش توصیفی_تحلیلی این نتیجه به دست میآید که معمر بن عباد السلمی معتقد به بشری بودن الفاظ قرآن از جانب پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیست، بلکه ایشان فقط قائل به حدوث و مخلوق بودن قرآن است و این اتهام ساخته و پرداخته دشمنان او بهویژه اشاعره میباشد. معتزله خصوصا معمر بن عباد السلمی همانند سایر فرقههای اسلامی، قرآن را کلام خداوند و پیامبر را دریافت کننده آن از سوی خداوند متعال میدانند و اعتقادی به فاعلیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در خلق قرآن ندارند.
Mu’tazilite theologians believe that the attribute “mutikallim”
is one of the attributes of God Almighty. They consider it as
an attribute of action and then God as the source of the word.
According to them, the Qur’an is one of the examples of the
word of God Almighty and His revelation, which is a creature
(makhlūq) and an event (hādith). God revealed it to His Prophet
to be a sign and proof of his prophecy. Some believe that although
most Mu’tazilites considered the Qur’an to be the word
and deed of God Almighty, Mu’ammar Ibn ‘Abbād al-Sullamī
and his followers believed that the Qur’an was the word of the
Holy Prophet (PBUH) and was not a creation by God Almighty.
In this research, based on the descriptive-analytical method, it is
concluded that Mu’ammar Ibn ‘Abbād did not believe in the human
source for the words of the Qur’an by the Prophet (PBUH),
but he only believed in the existence and creation of the Qur’an.
This accusation was made and used by his enemies, especially
the Ash’arites. The Mu’tazilites, especially Mu’ammar Ibn ‘Abbād,
like other Islamic sects, considered the Qur’an as the word
of God and the Prophet as the recipient of it from God Almighty,
and hence they did not believe in the activity of the Holy Prophet
(PBUH) in creating the Qur’an.
ملخص الجهاز:
برخي معتقد هستند كه گرچه اكثريت معتزله قرآن را كلام و فعل خداوند متعال ميدانستند، اما معمر بن عباد السُّلَّمی و پيروان او معتقد بودند كه قرآن، كلام پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله) است و مخلوق خداوند متعال نيست.
در این پژوهش با روش توصیفی_تحلیلی این نتیجه به دست میآید که معمر بن عباد السلمی معتقد به بشری بودن الفاظ قرآن از جانب پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیست، بلکه ایشان فقط قائل به حدوث و مخلوق بودن قرآن است و این اتهام ساخته و پرداخته دشمنان او بهویژه اشاعره میباشد.
: وحی قرآنی، معمر بن عباد السلمی، الفاظ قرآن مقدمه بعضی از دانشمندان معتقدند كه گرچه اكثريت معتزله قرآن را كلام و فعل خداوند متعال ميدانستند، اما گروهي از آنها مانند معمر بن عباد و پيروان او معتقد بودند كه avadfaramarzi70@gmail.
» (بغدادی، 1408ق: 154) 2_الفاظ وحیانی قرآن از دیدگاه معمر بن عباد السلمی درباره دیدگاه معمر بن عباد از الفاظ قرآن کریم که آیا این الفاظ نیز وحیانی است یا ساخته و پرداخته دست پیامبر (صلی الله علیه و آله) است، سخن گفتهاند: شهرستاني نظر معمر بن عباد السُلَّمي را اين گونه گزارش ميكند: «در ميان معتزله، معمر داراي آراي خاصي بود كه ديگر معتزله چنين آرايي را نداشتند.
(ایجی، بیتا: 192) اين عبارت، صراحت در اين دارد كه از نظر اشاعره كه مخالفان معتزله شمرده ميشوند، متكلمان معتزلي حروف و الفاظ قرآن كه از نظر آنها يكي از مصاديق كلام الهي است، مخلوق خداوند مي دانند نه تأليف پيامبر (صلی الله علیه و آله).