خلاصة:
متفکران ایرانی همیشه در شرایط بحرانی سعی میکردند نظم آرمانی جامعه را به لحاظ اندیشهگانی حفظ کنند. هر چه شرایط سیاسی و اجتماعی بحرانیتر میگردید تلاش متفکران ایران جهت حفظ دستاوردهای اخلاق سیاسی بیشتر میشد. یکی از شرایط دهشناک جامعه ایرانی حمله مغولها و بهم خوردن ارکان نظری و سیاسی اجتماع ایرانی بود. کشتارها، غارت، تجاوز، نابودی میراث در هجوم قبایل بیابان گرد از میان رفت. نخبگانی چون سعدی، حافظ، عبید، جوینی و خواجه نصیر سعی کردند به شیوههای مختلف هر چند ساختار سیاسی و اقتصادی از هم پاشیده بود به شکل فکری و فرهنگی کشور را نجات دهند. حافظ از جمله متفکرانی است که به خاطر قرار گرفتن در سنت عرفان ایرانی، دولت و قدرت سیاسی اجتماعی را به صورت خودآگاه نشانه نمیرود، بلکه اندیشه سیاسی و سیاست زبانی او در قالب مباحث ناخودآگاهی زبانی، تبلور هویت و آرمانهای تفسیر پذیر زبانی و از همه مهم تر تکیه بر راستی، شادی و عشق به صورت مبارزه علیه زبان قدرتمند، غمگین و ریاکار خود را نشان میدهد. برای همین منظور برای بررسی سیاست در دیوان حافظ، روش پدیدارشناسی انتخاب شده است که در روش پدیدارشناسی شکلهای مختلف اندیشه بروز پیدا میکند و کار پدیدارشناس شناخت پسزمینههای هویتی، زبانی و سازه ایست که نشانهها و نمادهای مختلف را به پسزمینههای فرهنگی ارتباط میدهند. پدیدارشناسان بر این اعتقادند که رفتارهای انسان دارای معانی است که این معانی در طول تاریخ بهصورت جهان زیستهای بدیهی انگاشته شده در سنت به ارث رسیده است.
In this article, the phenomenological method has been chosen to study the psychoanalysis of Hafez's divan, because in the phenomenological method, different forms of thought appear and the phenomenologist's job is to identify identity, linguistic and structural backgrounds that relate different signs and symbols to cultural backgrounds. Phenomenologists believe that human behavior has meanings that have been inherited throughout history as a world of self-evident in the tradition. All texts are immersed in intentions that can be interpreted according to the algebraic procedures of language and customary and cultural compulsions. This article intends to examine the emergence of political unwritten in Hafez's divan and show the meaning of politics in Hafez's thought. It is hypothesized that Hafez's divan represents the Mazdaean micro-structures of antiquity. The article examines the phenomenological method of Hafez's thought, how he reluctantly transfers ancient politics to his time.