Abstract:
محیط خانواده و برخورد والدین با نوجوان تأثیر قابل ملاحظهای در تحول شخصیت فرد میگذارد. از جمله مشکلاتی که والدین با آن مواجه هستند، کمبود اطلاعات در مورد تغییرات تحولی طبیعی در دورۀ نوجوانی و کمبود اطلاعات در مورد شیوههای والدگری است؛ بنابراین وجود برنامهای که هردوی این مؤلفهها را پوشش دهد، ضروری بهنظر میرسد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامۀ مداخلهای بهبود روابط والدین و نوجوانان بر شیوههای والدگری و رابطۀ والد- نوجوان طراحی و اجرا گردید. مطالعه حاضر از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون تکگروهی است. گروه نمونه شامل 65 نفر از والدین دانشآموزان پیشدبستانی و دبستانی شهر تهران بود. مقیاس شیوه والدگری بامریند و سیاهه رابطه والد- فرزند پیش از مداخله و پسازآن توسط شرکتکنندگان تکمیل شد. یافتهها حاکی از آن است که برنامۀ آموزش والدین تنها بر رضایت از والدگری تأثیر معناداری داشته (0/05> p) و بر سایر متغیرها اثرگذار نبوده است. خردهمقیاس رضایت از والدگری، سازهای را در برمیگیرد که از پویایی بیشتری برخوردار است، اما پنج خردهمقیاس دیگر، احتمالاً باورهای پایدارتر و عمیقتر را میسنجند که در طول زمان شکلگرفتهاند و برای اینکه تغییر کنند، نیاز به زمان بیشتری دارند.
Family environment and parenting style has a great effect on personality development. Lack of information about adolescents’ development and parenting styles are challenges that parents encounter in their life, so a program including these two components is necessary. This study aims to examine the effect of an intervention program for improving the parent-adolescent relationship in improving the parent-youth relationship and parenting styles. The present study is a quasi-experimental design with the pre-post design. The sample includes 65 parents of preschool and primary school students in Tehran. The effectiveness of these workshops was evaluated by using Baumrind’s Parenting Style Scale and the Parent-Child Relationship Inventory. Results showed that in general intervention program for improving parent-adolescent relationship had a significant effect on parenting satisfaction, but not on other subscales (p