چکیده:
در چارچوب حقوق بین الملل ،حق بر غذا، حق بنیادین هر شخص بر دسترسی پایدار بـه غـذا به گونه ایست که پاسخگوی نیازهای غذایی وی باشد.با توجه به جایگـاه ویـژه دولـت هـادر حقوق بین الملل ،بررسی تامین حق بر غذابه عنوان یکی از تعهدات دولت ها از اهمیت خاصی برخوردار است . پرسش اصلی آن است که اساس حقوقی تعهدات دولت هادرزمینـه حـق بـر غذا چیست و چگونه باید به این تعهد عمل کنند. در این مقاله نشان داده میشـود کـه مبنـای حقوقی تعهد دولت ها نسبت به حق بر غذای کافی برگرفته از اسناد بین المللی حقوق بشری بـه ویژه میثاق بین المللی حقوق اقتصادی،اجتماعی و فرهنگیست .همچنـین در ایـن مقالـه بیـان میشود که مهم ترین روش های تحقق حق بر غذا،تدوین استراتژیهای ملی، قـانون گـذاری و اقامه پذیری حق برغذامیباشند. نهایتا نتیجه گیری میشود که برای تحقق حق بر غذا، دولت ها باید به تعهدات خود در سطوح ملی و بین المللی عمل کنند.
خلاصه ماشینی:
بنابراین در این مقاله تلاش می شود با بررسی مفـادو مقررات مندرج در اسناد حقوقی بین المللی وبه طور خاص میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، تعهدات دولت ها نسبت به تحقق حق بر غذای کافی در سطوح داخلی و بـین المللـی تشریح گردیده و شیوه های انجام این تعهد مشخص شود.
بـه عنـوان نمونــه مــی تــوان بــه اعلامیــه جهــانی در مــورد تغذیــه در ١٩٩٢( Word Declaration on ١٩٩٢,Nutrition)،اعلامیه ویـن در مـورد حقـوق بـشر ١٩٩٣ ( Vienna Declaration on Human ١٩٩٣ ,Rights)، اعلامیه رم در مورد امنیت غذایی جهـانی ١٩٩٦ ( Rome Declaration on World ١٩٩٦ ,Food Security)،برنامه عمل نشست جهانی غذا ١٩٩٦، قطعنامه ١٥/١٧١ مجمع عمـومی ملل متحد ١٩٩٦و از همه این موارد مهم تراعلامیه اهداف توسعه هزاره ملـل متحـددر ٢٠٠٠ میلادی اشاره شود که در آن دولت ها موافقت نمودندکه تلاش نمایندکه تا سال ٢٠١٥ میلادی تعدادگرسنگان جهان رابه نصف کـاهش دهنـد (هنـربخش ، ١٣٨٨، ص ١٧).
پس از آنکه در بند اول ماده ١١ میثاق ، به حق بر غذابه عنـوان یکـی از مـوارد لازم بـرای زندگی اشاره شده ، در بند دوم به تعهـدات دولـت هـای عـضو ایـن گونـه اشـاره شـده اسـت : «کشورهای طرف این میثاق با اذعان به حق بنیادین هرکس به رهـایی و آزادی از گرسـنگی ، از طریق همکاری بین المللی تدابیر لازم از جمله برنامه های مشخص رابه قرار ذیل اتخاذ خواهند کرد: الف -بهبود روش های تولید، حفظ و توزیع خوارباربا اسـتفاده کامـل از معلومـات فنـی و علمی با اشاعه اصول آموزش و تغذیه و یا توسعه یا اصـلاح نظـام کـشاورزی بـه نحـوی کـه حداکثر توسعه مؤثرو استفاده از منابع طبیعی را تأمین نماید.