چکیده:
دهلی مهم ترین شهر هندوستان شمالی است که راجه پریتوی (prithvi) آن را بنا کرد و در میان هفت شهر منسوب به این نام، قدیم ترین آنها محسوب می شود. به دلیل موقعیت جغرافیایی ویژه این شهر، سلسله های مختلفی در آن حکومت کرده اند که یکی از مهمترین آنها، سلاطین دهلی معروف به «شمسیان هند» نخستین سلسله اسلامی که بر هندوستان پیش از دوران سلطنت مغول بر این سرزمین است. شمس الدین التتمش نخستین پادشاه این سلسله و مهندس اصلی سلطنت دهلی است که به عنوان نخستین حاکم مستقل مسلمان دهلی از اهمیت و منزلت خاصی برخوردار است، در این مقاله چگونگی به قدرت رسیدن التتمش، مهم ترین وقایع دوران حکومت او و سیاست های او در تحکیم قدرت مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
Delhi the most significant city of northern India was founded by Rajeh Prithvi and it is considered as the most ancient cities among the other seven cities famous for this name. Due to the particular geographical situation of this city، there governed various dynasties the most important of them were Delhi sultans famous for "Shamsian" the first Islamic dynasty before Mongol's sovereignty over this land. Shams al-Din Altatmash is considered as the first king of this dynasty and the main designer of Delhi's sovereignty and due to his importance and position as the first independent Muslim commander of Delhi، this article investigates the way of Altatmash's gaining power، the most important events of his sovereignty as well as his strategies in the strengthening of power.
خلاصه ماشینی:
"393 وی قلعه مندو / مندرور، را با همه سوالیک تصرف کرد و امیرروحانی از فضلای آن روزگار که به سبب حمله چنگیزخان از بخارا به دهلی آمده بود در تهنیت این فتوحات، اشعار بلیغی سرود که از آن جمله این ابیات است: خبر به اهل سما برد جبرئیل امین زفتح نامه سلطان عهد شمسالدین که ای ملائک قدس آسمانها را بدین بشارت، بندید کله و آذین که از بلاد سوالک شهنشاه اسلام گشاد بار دگر قلعه سپهر آیین شهی مجاهد غازی که دست تیغش را روان حیدر کرار میکند تحسین 394 به جرأت میتوان گفت که هدف التتمش از لشکرکشیهای پیدرپی به نقاط مختلف هندوستان فقط سرکوب مخالفانش نبود، بلکه توسعهطلبی و کسب غنایم نیز در اولویت قرار داشت.
نتیجه با توجه به این که هند به دلیل عقاید خرافی و روشهای کهنه مردمانش به سرزمین خدایان معروف است، از ابتدای ورود اسلام به هند عدم آشنایی مسلمانان با فرهنگ بومیان هند و بالعکس، لشکرکشیهای سلطان محمود غزنوی به نام اسلام و کشتارهای وحشیانه او که دین اسلام را در هند با مفهوم وحشیگری و بیرحمی توأم کرد، هم چنین تعصب شدید قطب الدین آیبک در مسلمان کردن هندوها و سپس تخریب معابد هندوها به دست التتمش باعث رشد تعارض ساختاری در جامعه هند شد و این تعارض، حوزههای مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را در بر میگرفت و بعدها برای حکومتهای مسلمانی که در هند تأسیس شدند، مشکلساز گردید."