چکیده:
تحریف به معنای تغییر و تبدیل و دگرگون کردن چیزی است که به لفظی و معنوی تقسیم میشود. در مقاله حاضر تحریف لفظی مورد بحث قرار خواهد گرفت. تحریف لفظی اقسامی دارد که اهم آنها، تحریف به زیادت و تحریف به نقصان است. علامه طباطبایـی( در تفسیر المیزان با استدلال و به اتکاء صفات قرآن به خصوص صفت «ذکر» بیان میکنند که هیچ گونه تحریفی از نظر زیادت یا نقصان در قرآن رخ نداده است. این نوشتار با عنایت به آیه 9 سوره مبارکه حجر و آیه 42 سوره فصلت و با استشهاد به روایات معتبر و نظر بزرگان به خصوص علامه طباطبایی تحریف لفظی را خواه به زیادت یا به نقصان ابطال کرده است.
خلاصه ماشینی:
قریب 40 تفسیر درباره آیه شریفه دیده شد و مشاهده گشت که اغلب مفسرین اعم از شیعه یا سنی لفظ «ذکر» در آیة شریفه را قرآن میدانند و معمولا در ذیل جمله {إنا له لحافظون} میگویند: یعنی خدای منان وعده داده است که یقینا و به طور حتم قرآن را از تحریف و تغییر و افزایش و نقصان حفظ میکند.
(همو، 87) شبهه و پاسخ از سوی معتقدین به تحریف شبهاتی بر آیهی شریفهی {إنا نحن نزلنا الذکر} (حجر (15)، آیه 9) وارد شده که مهمترین آن این است که میگویند منظور از کلمه ذکر در آیه شریفه شخص پیامبر اکرم( میباشد نه کتاب قرآن و ضمیر «له» در آیه را به پیامبر اسلام( بر میگردانند.
(همان) به قول علامه طباطبایی آنچه از روایات یاد شده و مشابه آنها استنباط میشود این است که، کتاب مقدس قرآن هرگز دستخوش تحریف نشده و شایسته است که شایستگی دارد.
(جوادی آملی 1381، 348) 3-4- روایات فراوانی که با صراحت یا با ملازمه قطعی بر تحریف ناپذیری قرآن در زمان امامان( دلالت دارد و ظاهر آنها سلامت قرآن در طول تاریخ است مانند روایتی که از امام صادق( درباره قرآن سوال میشود و حضرت در پاسخ میفرماید: «قرآن سخن خدا، کتاب خدا، وحی الهی و نازل شده از سوی اوست و آن کتاب نفوذ ناپذیری است که باطل به هیچ وجه به آن رو نمیآورد.