چکیده:
ﻫﺮﭼﻨﺪ از ﻃﺮح ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺞ دﻫﻪ ﻣﻲﮔﺬرد وﻟﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺑﻌﺎداﻳﻦ رﻛﻦ ﺑﺎ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﺎراداﻳﻢﺣﺎﻛﻢ و ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﺟﻬﺎنﺑﻴﻨﻲ ﺧﻮد ﺳﻌﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ اراﻳﻪ دﻫﺪ و ﻣﺆﻟﻔﻪﻫﺎی آن راﺑﻴﺎن ﻛﻨﺪ وﻟﻲ ﺗﺎﻛﻨﻮن اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮی ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ. ﻋﻠﺖ اﺻﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮدن ﺗﻌﺮﻳﻒ،ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ دو ﻋﺎﻣﻞ اﺻﻠﻲ. ﻋﺎﻣﻞ اول ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از ﻧﻮع ﺟﻬﺎنﺑﻴﻨﻲ، ﻧﮕﺮش وﭘﺎراداﻳﻢ ﺣﺎﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﭘﺲ ﻫﺮ ﻧﮕﺎه و ﻗﻀﺎوﺗﻲ وﺟﻮد دارد. ﻋﺎﻣﻞ دﻳﮕﺮی ﻛﻪ درﻣﺮﺣﻠﻪ دوم ﻧﻘﺶآﻓﺮﻳﻨﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻋﺎﻣﻞ اول ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻋﺒﺎرتاﺳﺖ از ﻋﺪم ﺗﻮاﻓﻖ در ﻣﻔﻬﻮم واژﮔﺎﻧﻲ ﭼﻮن ﺳﻼﻣﺖ، ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ، دﻳﻦ، روح، روان، ﺑﻴﻤﺎریو دﻳﮕﺮ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﺮﺗﺒﻂ. ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی در اﺻﻄﻼح ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺑﺎ روﻳﻜﺮد ﻣﺎدیﮔﺮا، ﻓﺮاﻳﻨﺪیاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﻴﺮی از آن ﻣﻲﺗﻮان ﺑﻪ درﻣﺎن ﺑﻴﻤﺎران ﺟﺴﻤﻲ ﻛﻤﻚ ﻛﺮد. وﻟﻲ دراﺻﻄﻼح ﻏﻴﺮﭘﺰﺷﻜﻲ ﻳﺎ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻣﻌﻨﻲﮔﺮا، ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی ﻓﺮاﻳﻨﺪی اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻼوه ﺑﺮﺑﻬﺮهﮔﻴﺮی در درﻣﺎن ﺟﺴﻤﻲ ﺑﻴﻤﺎران، ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در درﻣﺎن روﺣﻲ و رواﻧﻲ ﺑﻴﻤﺎران ﻧﻴﺰ ﻣﻔﻴﺪﺑﺎﺷﺪ و از آن ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺮاﻳﻄﻲ را در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﺪﻳﺪ آورد ﻛﻪ ﺳﻼﻣﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ را ﻧﻴﺰ اﻓﺰاﻳﺶ دﻫﺪ و در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺎل و ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻫﻤﻪﺟﺎﻧﺒﻪ اﻧﺴﺎن و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ.
خلاصه ماشینی:
"ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮاﺳﺎس ﻣﻔﻬﻮم »واﺑﺴﺘﮕﻲ وﺟﻮدی«، ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای از ﺧﺎﺻﻪﻫﺎی زﻳﺴﺘﻲ ـ 15 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 رواﻧﻲ ـ ﻣﺤﻴﻄﻲ ـ ﻣﻌﻨﻮی واﺑﺴﺘﮕﻲ وﺟﻮدی دارد اﮔﺮ و ﺗﻨﻬﺎ اﮔﺮ ﻫﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮی در ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺪون ﺗﻐﻴﻴﺮ در اﻳﻦ ﺧﻮاص اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ.
در اﻳﻦ ﺗﺒﻴﻴﻦ، زﻳﺴﺖﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖﻫﺎی ﻋﻈﻴﻢ در ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻤﺎﻛﺎن ﺑﻨﻴﺎن اﺻﻠﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ ﭘﺰﺷﻚ اﺑﻌﺎد دﻳﮕﺮ را ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ روﻧﺪ درﻣﺎن را ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﺪم دﻻﻳﻞ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮای ﺑﻨﻴﺎن زﻳﺴﺖﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎری، درﻣﺎن ﺧﻮد را ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ اﺑﻌﺎد دﻳﮕﺮ ﻣﻔﻬﻮمﺷﻨﺎﺳﻲ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی و ﮔﺴﺘﺮه آن در ﻧﮕﺮش دﻳﻨﻲ ﻳﻌﻨﻲ رواﻧﻲ ـ ﻣﺤﻴﻄﻲ و ﻣﻌﻨﻮی ﻣﻲﻛﻨﺪ )ﻫﻤﺘﻲ ﻣﻘﺪم، 3831ش.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت و ﺑﺮرﺳﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ در ﺣﻮزه ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی اﻧﺠﺎم ﺷﻮد ﺿﺮوری اﺳﺖ روﻳﻜﺮد ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ 76 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺗﺒﻴﻴﻦ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﻮد ﻛﻪ آﻳﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺪاﻗﻠﻲ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﺣﺪاﻛﺜﺮی و ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ دﻳﮕﺮ آﻳﺎ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺰاری در ﺧﺪﻣﺖ ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﻲ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﭘﺰﺷﻜﺎن در ﺑﻬﺒﻮد ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﻲ و رواﻧﻲ ﺑﻴﻤﺎران ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎرهای از ﺳﻼﻣﺖ در ﻛﻨﺎر ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﻲ، رواﻧﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و در ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻓﺮدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺎم و ﻛﻠﻲ درآﻳﺪ."