چکیده:
ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﺑﻪوﻳﮋه آﻣﻮزش ﭘﺰﺷﻜﻲ و ﻧﻈﺎم ﺳﻼﻣﺖ ﺳﺎلﻫﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺣﺴﺮتﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﻲ اﻧﺴﺎﻧﻲ، ارزﺷﻲ و ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻪ رﻧﺞ ﻣﺮاﺟﻌﻴﻦ ﺧﻮد اﺳﺖ و ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺧﻲروﻳﻜﺮدﻫﺎی ﻣﺮاﺟﻊﻣﺤﻮر، اﻧﺴﺎنﮔﺮا و وﺟﻮدی ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ آﻣﻮزش و ﺧﺪﻣﺎت را ﺑﻪﺳﻮی ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻧﻮﻳﻨﻲ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ، اﻳﻨﻚ ﻛﻪ دﺳﺘﺎورد ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎی ﺣﻮزه ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ در ﺳﻼﻣﺖاﻣﻴﺪ دﻳﮕﺮی در آﻣﻮزش ﭘﺰﺷﻜﻲ و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ را ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ، در اﻳﻦ ﻧﮕﺎرشﻛﻮﺷﺶ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺮور ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎی زﻳﺮ ﭘﺎﺳﺦ داده ﺷﻮد.اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟اﻧﺘﻈﺎرﻣﺮاﺟﻌﻴﻦ از ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺷﻮاﻫﺪ ﭘﮋوﻫﺸﻲ در اﻳﻦﺑﺎره ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟ ﺿﺮورت ﮔﺮﻓﺘﻦﺷﺮح ﺣﺎل ﻣﻌﻨﻮی از ﻣﺮاﺟﻊ ﭼﻴﺴﺖ؟ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﭘﺲ از ارزﻳﺎﺑﻲ ﻣﻌﻨﻮی ﻣﺮاﺟﻊ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎمداد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ درﻣﺎنﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖﻫﺎی ﻣﻌﻨﻮی را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ در ﻛﺎر ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ ﺧﻮد داﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ؟ رواندرﻣﺎﻧﻲ از دﻳﺪﮔﺎه اﺳﻼﻣﻲ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرت اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲرﺳﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦﭘﺮﺳﺶﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎ، ﻛﻮﺗﺎﻫﻲﻫﺎ، و ﺿﺮورتﻫﺎی ﺑﻪﻛﺎرﮔﻴﺮی واژه و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎیﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی در آﻣﻮزش ﺑﺎﺷﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲرود ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺗﺼﻤﻴﻢﮔﻴﺮان ﻧﻈﺎم ﺳﻼﻣﺖ و ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎن ﻋﻠﻮم ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻣﻨﺎﺑﻊ و اﻟﺰاﻣﺎت ﺗﻮﺳﻌﻪ آن را ﺗﺴﻬﻴﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ.
خلاصه ماشینی:
"روﻳﻜﺮد ﻣﻌﻨﻮی در آﻣﻮزش ﭘﺰﺷﻜﻲ و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ 1 ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻮاﻟﻬﺮی ﻫﺪی دوس ﻋﻠﻲ وﻧﺪ ﻣﺼﻠﺢ ﻣﻴﺮزاﻳﻲ ﭼﻜﻴﺪه واژﮔﺎن ﻛﻠﻴﺪی 201 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 روﻳﻜﺮد ﻣﻌﻨﻮی در آﻣﻮزش ﭘﺰﺷﻜﻲ و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻜﻲ از اﺑﻌﺎد ﺳﻼﻣﺘﻲ در ﻛﻨﺎر ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﻲ، رواﻧﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ.
(. 601 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 ﻣﺪل ﻛﻞﻧﮕﺮاﻧﻪ اﻧﺴﺎن زﻳﺴﺘﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ رواﻧﻲ ﻣﻌﻨﻮی روﻳﻜﺮد ﻣﻌﻨﻮی در آﻣﻮزش ﭘﺰﺷﻜﻲ و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ روﻳﻜﺮد ﺑﻴﻤﺎران در ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻣﺘﺨﺼﺼﻴﻦ ﺑﺎﻟﻴﻨﻲ و ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﭘﺰﺷﻜﻲ، اﻓﺮادی ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻴﺎزﻫﺎی ﻋﻤﻴﻖ و ﮔﺴﺘﺮده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد، و در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻴﻤﺎری، ﺑﺤﺮان و ﺗﺤﻮل ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ، ﻣﺮگ و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻛﻠﻴﺪی ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﻗﻮیﺗﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ، ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻧﮕﺮاﻧﻲﻫﺎی ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻴﻤﺎران و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻴﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺨﺸﻲ اﺳﺎﺳﻲ از ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺑﻴﻤﺎر ـ ﻣﺤﻮر و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﺘﻌﻬﺪ و ﻛﺎرﺑﺮدی ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪﻃﻮر روزاﻓﺰون اﻳﻦ ﺷﻴﻮه ﺑﺮای ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺑﺎ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺎﺳﻲ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد.
ﭘﺰﺷﻜﺎن ﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎران ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﻮاﻫﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻋﻠﻤﻲ، 121 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎورﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺳﺎزش اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺑﻴﻤﺎری و ﺣﺘﻲ ﭘﻴﺎﻣﺪﻫﺎی ﭘﺲ از آن را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﺪ."