خلاصه ماشینی:
"در مورد معیارها و محدودههای انتخاب مقالات باتوجه به اینکه تقریبا همهی مقالات منتشر شده دربارهی بهزاد در مورد ذکر احوال و آثار او مشابهتهایی دارند تعدادی از آنها که بنای اصلی تحقیقات راجع به بهزاد بوده و عموما مربوط به نسل اول ایرانشناسانی است که دربارهی هنر و بهویژه نقاشی ایرانی کار کردهاند انتخاب شدهاند.
نویسنده با این اشاره،این نکته را یادآور میشود که اثر حاضر نه تاریخی است جامع از هنر و نه بحثی است در مورد شاهکارهای جداگانه و بسیار جدید هنری،و تنها قدمی است در بیان هنر به اینگونه و سبک،بیشتر تلاش بر آن بوده است که عقاید بزرگان ادیان الهی را در باب حرام یا حلال بودن موسیقی و هنرهای دیگر ارائه دهد و در عین حال تاریخ هنر و به ویژه موسیقی را بهگونهای خلاصه عرضه کند.
مرتضی احمدی با ذکر نام و یاد نبیزاده اشاره میکند که ابتدا محو صدای مادرش بوده،به خصوص زمانی که لالاییهای را برای خواهر کوچکش میخوانده و اکثرا هم مضامین مذهبی داشته است و گاه نیز برخی ابیات را عوض میکرده از جمله: خدایا پر بده پرواز بینم در دروازه شیراز بینم در دروازه شیراز بسته است امیر المومنین پشتش نشسته است سپس وی جذب صدای نبیزاده میشود که ترانههای زیادی اجرا میکرد همچون ترانه: یک زن و چهار تا بچه سرگذاشت به کوچه از پی اتاق خالی آواره و بیچاره بههرحال این اشعار مورد استقبال مردم قرار گرفت و آنان علاقهی زیادی به تصنیفهای فکاهی نشان دادند."