چکیده:
سابقه و هدف: عضله عرضی شکم عمقی ترین عضله ناحیه شکم و یکی از ثبات دهنده های مجموعه کمری- لگنی است. مانور تو دادن شکم، روش بالینی برای فعال کردن این عضله به صورت مجزاست. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر مانور تو دادن شکم بر ضخامت عضلات دیواره طرفی شکم یعنی عضلات مایل خارجی، مایل داخلی و عرضی شکم در دو وضعیت خوابیده طاقباز و ایستاده در زنان و مردان سالم بود.
مواد و روش ها: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد در 43 فرد سالم انجام گرفت. پس از تکمیل فرم اطلاعاتی، انجام مانور تو دادن شکم در وضعیت ایستاده به افراد آموزش داده شد. سپس ضخامت عضلات قدامی- طرفی شکم در دو وضعیت خوابیده و ایستاده، قبل و حین مانور تو دادن شکم با استفاده از ابزار اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. همزمان از ابزار بیو فید بک فشاری، جهت کنترل انقباض عضله عرضی شکم استفاده گردید. از آزمونهای آنالیز واریانس، مقایسه زوج ها و پیرسون جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و مقادیر 05/0p< به عنوان سطح معنی دار مقدار p در نظر گرفته شد.
یافته ها: با انجام مانور تو دادن شکم در هر دو وضعیت خوابیده و ایستاده، ضخامت عضله عرضی شکم نسبت به حالت استراحت افزایش یافته بود (0001/0p<). همچنین انجام این مانور سبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی نسبت به حالت استراحت آن در هر دو جنس شده بود (0001/0p<). در حالت کلی تغییر وضعیت سبب افزایش ضخامت هر دو عضله مایل داخلی و عرضی شکم شده بود (0001/0 p<و 03/0p<) ولی بررسی تعامل بین وضعیت فرد و حالت انقباضی در تاثیر بر ضخامت عضلانی نشان داد که تغییر وضعیت تنها بر ضخامت حالت استراحت عضله عرضی شکم تاثیر دارد (02/0p<).انجام مانور تو دادن شکم وتغییر وضعیت بر ضخامت عضله مایل خارجی تاثیری نداشت (2/0p<).
نتیجه گیری: به نظر می رسد که مانور تو دادن شکم و وضعیت ایستاده درافزایش ضخامت عضله عرضی شکم موثر باشد، اما از آنجا که در بررسی اولتراسونیک انجام این مانورسبب افزایش ضخامت عضله مایل داخلی هم نسبت به حالت استراحت آن می شود، قابلیت ابزار بیوفیدبک فشاری در نشان دادن فعالیت مجزای عضله عرضی شکم در وضعیت ایستاده مورد تردید قرار می گیرد. پیشنهاد می شود مطالعات بعدی با انجام تصویر برداری سونو گرافیک و ثبت همزمان الکترومیو گرافیک انجام شوند.
Background and Aim: The Transversus Abdominis Muscle (TrA) is the deepest abdominal muscle which contributes to lumbo-sacral stability. Abdominal Hollowing (AH) maneuver is a clinical way to activate the TrA muscle in an isolated fashion. The aim of this study was to investigate the effects of AH maneuver on External Oblique (EO)، Internal Oblique (IO)، and Transversus Abdominis (TrA) muscles in supine and standing positions in both healthy men and women.
Materials & Methods: This clinical trial study was conducted on 43 asymptomatic volunteers aged 19-44 years. After collecting demographic information، the participants were instructed to activate their TrA muscle in standing position. Then Rehabilitative Ultrasonic Imaging (RUSI) was performed for measuring thickness of all above muscles in both supine and standing positions and before and during doing AH. At the same time activation of the TrA was controlled by Pressure Biofeedback (PBF). ANOVA، paired t-test and Pearson correlation tests were used to analyze the data. Values of p<0.05 were considered to be significant.
Results: During AH، the thickness of TrA increased significantly in both supine and standing positions (p<0.0001). Also، thickness of the IO muscle increased in both men and women groups after AH (p<0.0001). Generally، we observed that both IO & TrA thickness increased in standing position compared to supine position (p<0.003، p<0.0001) but advanced analysis indicated that TrA had increased only in its rest thickness (p<0.02). There was no effect of AH or changing position on EO muscle's thickness (p<0.2).
Conclusion: It appears that performing AH in standing position can be effective on TrA thickness، although the PBF has been introduced as a clinical and available device for monitoring TrA activity، RUSI showed that both TrA and IO muscles were activated after AH. We recommend performing further investigations using electromyography and RUSI at the same time.