چکیده:
مشاهده نواقص و معایب ساختاری و اجرایی معماری، این پرسش را در ذهن متخصصان و همچنین عموم جامعه برانگیخته است که چگونه میتوان کیفیت اجرای ساختمان ها را در ایران ارتقاداد. ازآنجاکه پاسخ به این پرسش، دارای ابعاد مختلف آموزشی، حقوقی، اقتصادی و ... است، نگارندگان پژوهش حاضر با بررسی تجارب بیش از ده سال تدریس دروس فنی در دانشگاه هنر اصفهان، نقش آموزش صحیح مهندسان را در ارتقای کیفیت اجرایی معماری ارزیابی کرده اند. درادامه، به طور مشخص به بررسی پاسخ این پرسش که چگونه دروس فنی می توانند در افزایش توان حرفه ای فارغ التحصیلان تاثیرگذاشته و موجب بهبود کیفیت اجرای ساختمان ها شوند، پرداخته اند.
در این راستا، با مطالعه موردی روی یکی از توانایی های مورد انتظار از دانش آموختگان، آزمونی فنی برای سنجش نتیجه آموزش آنها برگزارشد و برای روشن ترشدن سهم نظام آموزشی در معایب صنعت ساختمان، آزمون در کشور آلمان(دانشکده معماری دانشگاه فنی برلین) که از نظر کیفیت ساخت و ساز وضعیت متفاوتی نسبت به ایران دارد، تکرارشد و درنهایت، نتایج دو آزمون بررسی تطبیقی گردید. فرایند آموزش نیز با تحلیل سرفصل و روند ارائه درس و بهره گیری از یافته های روان شناسی شناخت گرا همچون آموزش موقعیت مند و نظام استاد و شاگردی و مقایسه با دو سیستم آموزشی متفاوت بررسی شد. پس از ارزیابی یک شاخص به عنوان نشانگری از ارتباط مناسب بین محیط آموزشی و جامعه حرفه ای؛ نظام آموزشی رشته پزشکی، مورد مطالعه قرارگرفته و مهمترین علتهای این ارتباط موفق، استخراج، و راهکارهای گسترش این تجربه به آموزش معماری ارائه شده است. در پایان یافته های این تحقیق در قالب سه راهکار بهره گیری از روش استاد و شاگردی شناختی، تاکید بر یادگیری موقعیت مند و آموزش گروهی در بخش نتیجه گیری بیان شد.