چکیده:
هدف از این تحقیق، مقایسۀ شدت استئوآرتریت و درد زانو، دشواریهای حرکتی و کیفیت زندگی مرتبط با استئوآرتریت زانو در دوندگان استقامتی پیشکسوت و افراد غیرورزشکار بود. در این تحقیق 26 آزمودنی مرد بهصورت هدفمند انتخاب، و به دو گروه مساوی سیزدهنفره تقسیم شدند. تشخیص بیماری با تأیید علائم بالینی توسط متخصص ارتوپد از طریق معیارهای تشخیص بالینی کالج رادیولوژی آمریکا و همچنین ارزیابی بالینی با استفاده از اندکس شدت درد و فونکسیون Lequesne’s برای استئوآرتریت زانو انجام گرفت. سپس از پرسشنامۀ جهانی و بومیشدۀ پیامدهای استئوآرتریت و صدمات زانو (KOOS) بهمنظور اندازهگیری متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمونt مستقل با ضریب خطای α ≤ 0/05 استفاده شد. با وجود بیشتر بودن میانگین شدت استئوآرتریت زانو با 5/5 درصد (86/0P=)، شدت درد زانو با 69/4 درصد (40/0P=)، میزان دشواری در انجام دادن فعالیتهای روزانه با 52/3 درصد (83/0=P)، میزان دشواری در اجرای فعالیتهای ورزشی- تفریحی با 35/10 درصد (97/0P=) و کیفیت زندگی با 82/3 درصد (48/0=P) در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار، اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. بنابراین نتیجه گرفته میشود که دویدن به شکل استقامتی و در سطح قهرمانی خطر ابتلا به بیماری استئوآرتریت زانو و مشکلات مرتبط با آن را در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار افزایش چشمگیری نمیدهد؛ بهطوریکه دو استقامت در سطح قهرمانی نمیتواند عامل خطری برای فرسایش مفصل زانو باشد.
خلاصه ماشینی:
استادیار گروه تربیت بدنی دانشگاه پیام نور تهران، ایران چکیده هدف از این تحقیق ، مقایسة شدت استئوآرتریت و درد زانو، دشواری های حرکتی و کیفیت زندگی مرتبط با استئوآرتریت زانو در دوندگان استقامتی پیشکسوت و افراد غیرورزشکار بود.
با وجود بیشتر بودن میانگین شدت اسـتئوآرتریت زانـو بـا ٥/٥ درصـد (٠٨٦=P)، شدت درد زانو با ٤/٦٩ درصد (٠٤٠=P)، میزان دشواری در انجام دادن فعالیت های روزانه بـا ٣/٥٢ درصـد (٠٨٣=P)، میزان دشواری در اجرای فعالیت های ورزشی - تفریحی با ١٠/٣٥ درصد (٠٩٧=P) و کیفیت زندگی با ٣/٨٢ درصد (٠٤٨=P) در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار، اختلاف معناداری بین دو گروه مشـاهده نشد.
بنابراین نتیجه گرفته می شود که دویدن به شکل استقامتی و در سطح قهرمانی خطر ابتلا به بیماری اسـتئوآرتریت زانو و مشکلات مرتبط با آن را در دوندگان استقامتی پیشکسوت نسبت به افراد غیرورزشکار افـزایش چشـمگیری نمـی - دهد؛ به طوری که دو استقامت در سطح قهرمانی نمی تواند عامل خطری برای فرسایش مفصل زانو باشد.
ویژگی های فردی شرکت کنندگان (به تصویر صفحه مراجعه شود) با وجود بیشتر بودن میانگین شدت استئوآرتریت زانـو (٠٨٦٨=P)، شـدت درد زانـو (٠٤٠٤=P)، میزان دشواری در اجرای فعالیت های روزانه (٠٨٣٩=P)، میزان دشواری در اجرای فعالیت های ورزشی و تفریحی (٠٩٧٨=P) و کیفیت زندگی (٠٤٨٩=P) در گروه دوندگان استقامتی پیشکسـوت نسـبت بـه گروه غیرورزشکار، نتایج اختلاف معناداری را نشان نمی دهد.
نتایج تحقیق حاضر همچنین نشان داد که تفاوت معناداری بین دونـدگان استقامتی و گروه کنترل از نظر میزان درد زانو وجود ندارد که با یافته های کنرادسن و همکاران در سـال ١٩٩٠ همخوانی دارد.