چکیده:
در این مقاله الزامات بسترسازی در زیرساختهای رقابتی صنایع خودروسازی ایران جهت
ورود به سازمان تجارت جهانی(WTO) مورد بررسی قرار خواهد گرفت. ابتدا با استفاده از
روششناسی (متدولوژی) SD اوضاع رقابتی شرکت ایران خودرو (به عنوان پایلوت جهت
بکارگیری نتایج حاصل از تحقیق) برای زمانهای قبل از پیوستن ایران بهWTO و در
مقایسه با سایر رقبای داخلی، مدلسازی شده و سپس با اعمال دو سناریو به مدل، مبنی
براینکه اگر بسترسازیهای لازم جهت ورود ایران به مذاکرات دو یا چند جانبة WTO در
بخش صنعت خودرو صورت بپذیرد ویا نپذیرد، چالشها (قطعی) و فرصتهای (احتمالی)
پیشروی شرکت ایران خودرو (در حوزه خرد) و بخش صنعت خودرو (در مقیاس کلان) پس از
پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی، و با حضور رقبای خارجی در بازار داخل تجزیه و
تحلیل خواهد شد. در نهایت سیاستهای بهینه مبنی بر اینکه آیا بسترسازی در
زیرساختهای رقابتی بخش صنعت خودرو لازم است یاخیر، به ورودی مدل اعمال شده و مورد
آزمون و بررسی قرار میگیرد.
خلاصه ماشینی:
"بدین منظور، یک طرح علمی- پژوهشی با هدف بررسی تبعات پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی در صنعت خودرو، در مرکز مطالعات استراتژیک شرکت ایرانخـــــودرو به انجام رسیده که بر اساس گزارشهای اعلام شده[34]، چارچوبهای علمی آن از چهار فرض کلی تبعیت میکند: فرض اول: با توجه به اینکه متوسط زمان فرآیند الحاق کامل، در مورد کشورهایی که از هنگام تأسیس سازمان تجارت جهانی، به آن ملحق شدهاند 7 سال بوده است[35]، بنابراین اگر در سال 84 کلیه موانع جهت پیوستن ایران به WTO مرتفع شود، این کشور درابتدای سال1391، رسما به عضویت کامل آن سازمان در خواهد آمد و یک فضای رقابتی واقعی برای شرکتهای خودروساز ایرانی فراهم خواهد ساخت.
حلقه R2 که یک مدل رشد فزاینده را برای شاخصهای رقابتی رقبای خارجی به نمایش گذارده، در برگیرنده این مفهوم است که: با پذیرش الزامات WTO توسط ایران طی مذاکرات دو یا چند جانبه در بخش صنعت خودرو، ورود محصولات رقبای خارجی با برتری نسبی شاخصهای رقابت پذیری به بازار داخل، به آسانی صورت گرفته که این پدیده سبب کاهش رضایتمندی مشتریان داخل نسبت به خودروهای داخلی و افزایش تمایل آنان به خرید خودروهای خارجی میشود.
همانطوریکه در نمودار (18) پیداست، رقابتی شدن فضای بازار (به مفهوم واقعی) برای صنعت نوپایی که هنوز پایههای رقابت در آن محکم نشده، نمیتواند برای شرکتهای خودرو ساز داخلی مفید باشد و به کاهش میزان فروش محصولات ایرانخودرو منجر میشود که این امر خود موجب کاهش سود شرکت شده و ظرفیتهای مدیریتی لازم جهت انجام اقدامات اصلاحی را نیز کاهش خواهد داد که در نهایت منجر به تضعیف محرکهای رشد جهت تقویت شاخصهای رقابتپذیری شرکت، خواهد شد."