چکیده:
هدف از تحقیق حاضر، مقایسه ی تاثیر تداخل زمینه ای فزاینده و کاهنده بر یادگیری تکلیف زمانبندی پیش بین انطباقی و قابلیت شناسایی خطا بود. جامعه ی آماری آن ، دانشجویان دانشگاه شهیدبهشتی بودند که از میان آنها ٤٠ نفر به عنوان نمونه ی در دسترس انتخاب شدند. در این تحقیق ، سطوح مختلف تداخل زمینه ای (مسدود، تصادفی، فزاینده و کاهنده) تحت شرایط برنامه ی حرکتی متفاوت ، اما پارامتر یکسان مورد مقایسه قرار گرفتند. تکلیف مورد نظر زمانبندی پیش بین انطباقی بود که در مسیرهای مختلف (تغییر برنامه ی حرکتی) ارائه میشد. افراد در گروه فزاینده ابتدا تمرین را به صورت مسدود آغاز و سپس به ترتیب به روشهای زنجیرهای، قالب های تصادفی و تصادفی تمرین کردند. برنامه ی تمرینی گروه کاهنده عکس گروه فزاینده بود. دادههای تحقیق در ٧ مرحله ، شامل پیش آزمون، ٤ مرحله ی اکتساب، یادداری و انتقال جمع آوری شد. در هر مرحله ، خطای مطلق و قابلیت شناسایی افراد اندازهگیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و اندازهگیریهای مکرر برای تجزیه و تحلیل دادهها استفاده شد. نتایج ، وجود اثر تداخل زمینه ای را تایید کرد و گروههای فزاینده و کاهنده هم در خطای مطلق و هم در قابلیت شناسایی خطا تفاوت معنیداری با سایر گروهها داشتند. وجود تفاوت معنیدار بین گروهها از نظر قابلیت شناسایی خطا نشاندهنده ی تلاش شناختی بیشتر گروههای با تداخل بالا است که از فرضیه ی تلاش شناختی سوینن و سرین ( ١٩٩٤) حمایت میکند.
خلاصه ماشینی:
در این تحقیق ، سطوح مختلف تداخل زمینه ای (مسدود، تصادفی، فزاینده و کاهنده) تحت شرایط برنامه ی حرکتی متفاوت ، اما پارامتر یکسان مورد مقایسه قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که آزمودنیهایی که در طول تمرین به طور تدریجی تداخل زمینه ای را بالا میبرند، دارای اجرای بهتری در آزمونهای یادداری و انتقال نسبت به گروههای تمرینی تصادفی و مسدود بودند (٢٠-١٨).
یکی از مزیت های این روش احتمالا این است که تمرین با سطح تداخل بالا در ابتدای تمرین ، اولا به علت ایجاد نشدن وابستگی زمینه ای، انتقال بین مراحل مختلف تمرین را آسان میکند و ثانیا طبق فرضیه ی بسط ، پردازش ادراکی معنیدارتری را به وجود میآورد.
همچنین این فرضیه عنوان میکند که تمرین تصادفی تلاش شناختی فرد را از طریق فعالیت های کشف خطا افزایش داده و در نتیجه ، منجر به افزایش عملکرد در مرحله ی یادداری و لذا تسهیل یادگیری میشود (١٢).
نتایج همانطور که شکل (١) نشان میدهد، عملکرد گروه مسدود در مراحل اکتساب نسبت به بقیه ی گروهها بهتر است ، اما این برتری در آزمونهای یادداری و انتقال معکوس میشود و گروههای کاهنده، فزاینده و تصادفی به ترتیب اجرای بهتری را به نمایش میگذارند.
نتایج تحلیل واریانس عاملی برای مقایسه ی قابلیت شناسایی خطا گروههای تمرینی در مرحله ی اکتساب (به تصویر صفحه مراجعه شود) با توجه به جدول ٣، اثر اصلی آزمون معنیدار است (٠/٠٠٣ = P ، ٤/٩١٨=(١٠٨، ٣) F)، به این معنی که بین مراحل مختلف اکتساب، صرفنظر از سطوح مختلف تداخل در مرحله ی اکتساب تفاوت معنیداری وجود دارد.