چکیده:
ناصبی یعنی کسی که با امام علی( و فرزندانش عداوت دارد و به عنوان یک جریان در دعواهای صدر اسلام بین طرفداران امام علی( و مخالفان وی به وجود آمد. نمود این جریان را در جنگهای جمل و صفین به خوبی میتوان مشاهده کرد، اما تثبیت و رسمیت آن را باید مربوط به دوران حکومت امویان با خلافت معاویة بن ابوسفیان دانست، آنجایی که وی سب و لعن امیرمومنان( را که عملی زشت و شرمآور بود، به وسیله دستوری دولتی، علنی و بر منابر باب کرد؛ و این آغاز راهی شد برای عزل و دور نگه داشتن اهلبیت( از مرجعیت علمی و دینی جامعه و تشکیل گروههای افراطی و تکفیری در بین مسلمانان. در مقاله حاضر به بررسی ریشههای تاریخی ناصبیگری و برخی پیامدهای آن پرداخته میشود.
خلاصه ماشینی:
شیخ مفید، الجمل، ص211؛ عبد الحسین الأمینی، الغدیر، ج2، ص364؛ محمد بن إسماعیل بخاری، التاریخ الصغیر، ج1، ص101؛ عبد الله بن قدامه، المغنی، ج10، ص53؛ محمد بن عبدالله حاکم النیسابوری، المستدرک، ج3، ص371؛ أحمد بن الحسین البیهقی، السنن الکبری، ج8، ص181؛ ابن أبی الحدید، شرح نهج البلاغة، ج5، ص196؛ المتقی الهندی، کنز العمال، ج11، ص338؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج7، ص467؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الطبری، ج4، ص437؛ محمد بن حسن ابن حمدون، التذکرة الحمدونیة، ج6، ص268؛ علی بن أبی الکرم ابن الأثیر، الکامل فی التاریخ، ج4، ص165؛ محمد بن احمد الذهبی، تاریخ الإسلام، ج6، ص40؛ السید جعفر مرتضی العاملی، الصحیح من سیرة الإمام علی (ع)، ج2، ص268؛ محمد بن مکرم ابن منظور، لسان العرب، ج4، ص98؛ سید محمد مرتضی الزبیدی، تاج العروس، ج6، ص138؛ سعید أیوب، معالم الفتن، ج2، ص32 و ...
2. ابن ابی الحدید، عز الدین بن هبة الله، شرح نهج البلاغة، تحقیق: محمد عبد الکریم النمری، بیروت: دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1418ق.
ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر والأعلام، تحقیق: عمر عبد السلام تدمری، بیروت: دار الکتاب العربی، چاپ اول، 1409ق.