چکیده:
پس از جنگ جهانی دوم، کشورهای در حال توسعه که درصدد برنامه ریزی برای توسعه اقتصادی خود بودند، با موقعیت مسلط کشورهای توسعه یافته در حوزههای مختلف مرتبط با توسعه اقتصادی و وضعیت ضعیف خود در این زمینه ها مواجه شدند. لذا آنها تلاش کردند از روشهای مختلف از جمله سازمان ملل ، کشورهای توسعه یافته را متعهد نمایند که به صورت ویژه و غیرمتقابل اقداماتی را به نفع شان انجام دهند. رفتارهای ویژه مورد انتظار کشورهای در حال توسعه که به کرات و مداوم توسط سازمان ملل مطرح شده عبارتند از: اصلاح ساختار اقتصاد جهانی ، تعیین قیمت مناسب برای صادرات کالاهای اولیه ، رفع موانع تعرفه ای و غیرتعرفه ای، دسترسی به بازار، تأمین مالی توسعه و انتقال فناوری. کشورهای توسعه یافته به جز در موارد استثنایی ، به صورت غیرمتقابل ، هیچ گونه تعهد الزامآوری را در خصوص انواع رفتارهای مذکور نپذیرفته اند، ولی به صورت اختیاری اقداماتی را در این زمینه انجام دادهاند. پیامدهای مثبت اقدامات مذکور به نسبت نیاز کشورهای در حال توسعه ناچیز بوده است . هرچند که برخی کشورهای در حال توسعه توانسته اند با مدیریت مطلوب، از شرایط فراهم شده استفاده بهتری نمایند. کشورهای در حال توسعه جهت توسعه اقتصادی باید بیشتر به توانمندیهای خود تکیه کنند تا کمکهای سایر کشورها. روش تحقیق در تهیه این مقاله اسنادی و کتابخانه ای بوده و نوع تحقیق توصیفی - تحلیلی است .
خلاصه ماشینی:
"یکی از روش ها پیش بینی امتیازاتی برای کشورهای در حال توسعه در چارچوب موافقتنامه عمومی تعرفه و تجارت (گات ) و سازمان جهانی تجارت بوده است ؛ از جمله پذیرش حمایت از صنایع نوزاد و توجه به مسئله موازنه پرداخت های کشورهای در حال توسعه در سال ١٩٥٤، صدور قطعنامه مشترک اعضای گات در سال ١٩٥٦ در رابطه با مشکلات خاص مرتبط با تجارت کالاهای اولیه ، طرح توصیه های برنامه تثبیت قیمت کالاها و کاهش مالیات های داخلی بر محصولات اولیه نظیر چای ، قهوه و تنباکو توسط کشورهای توسعه یافته در گزارش هابرلر (هیأت کارشناسی منتخب وزرای کشورهای عضو گات ) در سال ١٩٥٨، مورد توجه قراردادن دسترسی ترجیحی کشورهای کم تر توسعه یافته به بازار کشورهای توسعه یافته با تصویب اعلامیه گسترش تجارت با این کشورها در سال ١٩٦١ توسط اعضای گات ,٢٠٠٠ ,Michalopoulos) (5-4.
همان طورکه مصادیق فوق نشان می دهد، علت اصلی ایجاد امکان رقابت بین این دو گروه از کشورها در شرایط کنونی ، اقدامات برخی از کشورهای در حال توسعه است که با استفاده از توانمندی های داخلی و بهره مندی از همکاری های بین المللی تلاش کرده اند به بسیاری از عوامل رفتار ویژه با کشورهای در حال توسعه جهت توسعه اقتصادی آنها از دیدگاه سازمان ملل متحد برتری کشورهای توسعه یافته دست یابند و عملا اصلاحاتی در ساختار اقتصاد جهانی انجام دهند."