چکیده:
کتاب اشکها و تصویرها درباره تصاویری است که احساسات بازدیدکنندگانشان را برانگیخته، و اشکهایی که بهخاطر این آثار هنرهای تجسمی (عمدتا نقاشی) ریخته شدهاند. در این کتاب، جیمز الکینز میکوشد به بررسی دلایل بهوجودآمدن حس گریستن در برابر تصاویر بپردازد و بهدنبال یادآوری رابطهای فراموششده میان هنرهای تجسمی (بهخصوص نقاشی) با احساسات است. او سعی دارد نشان دهد که چگونه ارگانهای متولی هنر ـــ همچون موزهها، گالریها، و دانشگاهها ـــ رابطه میان هنر و احساس را کمرنگ کردهاند و به وجه «منطقی» و غیرحسی هنر بها دادهاند و متخصصین هنر سعی کردهاند از نگاه توام به احساسات شخصی به آثار هنری خودداری کنند تا بتوانند «نگاهی منصفانه» به آنها داشته باشند. این کتاب در ۱۳ فصل نوشته شده است و در پیوست کتاب نیز ۳۲ نامه از نامههایی که برای الکینز فرستاده شده، آورده شده است
خلاصه ماشینی:
الکینز در این کتاب، به مطالعۀ رابطۀ میان هنر و احساس پرداخته است و بههمین منظور، لحظهای که مخاطبان اثر هنری در مواجهه با آن اشک ریختهاند را مورد بررسی قرار داده است.
رابطۀ زیبایی و گریه در فصل اول این کتاب، به مجموعۀ ۱۴ نقاشی اثر مارک روتکو (Mark Rothko) در نمازخانهای در هیوستن (Huston) پرداخته شده است.
زمان و هنر الکینز در فصل بعدی خود، تغییر معنا و ارزش آثار هنری در طول تاریخ غرب را بررسی میکند و نشان میدهد که چگونه آثاری که بهخاطر قابلیت احساساتیکردن مخاطب در عصر رومانتیک اهمیت داشتند، اکنون گاه آثاری منحرف و بیمعنی تلقی میشوند.
الکینز در ادامه، به موضوع مهم زمان و رابطۀ آن با زوال بهعنوان یکی از مهمترین دلایل گریستن در برابر تصویر اشاره میکند و عنوان میکند که "نقاشی میتواند زمان را به جلو هل دهد و یا آن را بر خلاف جهت برگرداند و حرکت روبهجلوی آرام زمان را بر هم بزند؛ این تلخ است (ص.
مذهب و هنر الکینز به رابطه مذهب و نقاشی پرداخته و یکی از دلایل احساسبرانگیزبودن آثار را مضامین معنوی آن میشمارد و معتقد است موضوع نقاشیشده، خود میتواند فرای ارزش هنری اثر به منقلبشدن مخاطب بینجامد.
الکینز، خود، با این مسئله موافق نیست و حتی در فصلی دربارۀ احساسبرانگیزبودن آثار نهچندانارزشمند از نگاه «هنری» تأکید میکند و این موضوع را دلیل برجستهدانستن آنها نمیداند؛ ولی خوانندگانی که آشنایی چندانی با روشهای ارزشگذاری نقاشیها توسط افراد متخصص ندارند، بهدلیل تأکید کتاب بر اهمیت احساس در زمان مواجهه با آثار، ممکن است پس از پایان یافتن کتاب بر ضد تاریخ هنر و یا منتقدان هنری شده و آنها را ازبینبرندۀ معنای «واقعی» هنر بدانند.